Македонски железници низ слика и видео

wow... супер слики. Секоја чест за трудот. Браво

И повторно на пруга,

назад кон станицата, на која пристигнува моторниот воз за Кочани

На кратот одмор и готка вода од изворот како што пишува на таблата „вода Св. Недела“

За жал, ја немав таа среќа, изворот моментално беше пресушен.

Но веќе е време за назад од ова прекрасно место

Железничката станица Рајко Жинзифов  

 

До следната цел, станица Велес

И одма позади него и елетро-моторниот воз МЖ 412-056/055

На кратко застанува возот број 8931 да би продолжил до неговата крајна дестинација – Велес.

[/quote]

Нема крај, пристигнува и експресниот воз 335 Белград-Скоје-Солун, кој како и обично касни приближно 3 часа.

На чело на комозицијата која протатнува низ станицата е МЖ 442-001 која ја влече се до границата со Грција

Веќе е време за враќање, и да го оставам овој прекрасен поглед на клисурата.

Почнува качување, снемува снага но затоа погледот станува се поубав

И еве го висинскиот крај на самата ивица од автопатот, и целата клисура пред мене а во далечината и железничката станица Рајко Жинзифов.

Не успеав и да ја спуштам ни опремата а веќе во далечината се појави сервисно возило,

И само што отправникот ги прегледа нивните папири,

еве го и товарниот воз кој се провлекува низ клисурата

Но да се вратам на на мојата тема,

Пратејќи ја пругата тргнувам кон правец на Велес,  нерадо оставајќи ја станицата за која има уште многу да се раскажува.

Секаде обилно зеленило, водите на Вардар и во длабочината прекрасен виадукт

Секаде околу бујна вегетација и пругата која кривуда.

И после педесетина прејдени метри утопен во зеленилото се назира објект

И патокази кои ме стават во недоумица, право или лево

 

Возачите кој поминуваат на автопатот  Скоје – Велес на E75 сигурно е запазиле прекрасната железничка станица длабоко во кањонот на реката Вардар – Рајко Жинзифов

Која полека заблеснува со сета своја убавина на првите сончеви зраци.

И неколку детали од преубавата пластика.

Оградата од ковано железо.

Прекрасна фасада

Но да се навратам уште малку на ова стојалиште и неговата преубава околина.  

Качувајки се да ја направам панорамата на Пчиња, веќе високата температура и успонот го сторива своето, немав снага да го продолжам патот уште за едно 800-тини метри до манастирот Св. Илија кој е длабоко утопен во букова и брезова шума и со исклучително ладна вода во него, која итекако ми беше потребна.

Почна повторно спуштање, кое секогаш е потешко од качувањето, но панарамата компензира се.

И повторно во близина на пругата.

И нова идеја за ново истражување, дали стојалиштето Пчиња секогаш било само стојалиште.

Продолжува

Повторно назад и повторно познатиот звук и тлото кое испод мене подрхтува.

Полека се качувам по козјата патека обвиена сета во зеленило и звукот на природата.

Занесен во тие заборавени звуци ми протатнува “шпанецот“ за Кочани,

На затоа змиестата товарната композиција успевам да ја уловам во мојот објектив иако веќе доста заморен од качувањето,

на чие чело ја влече MZ 441-755