Шпанци ќе го прошируваат Панамскиот Канал

Конзорциум на чело со шпански „Сасир“ го доби договорот од повеќе милијарди американски долари за изградба на цела низа нови брани во Панамскиот Канал, за низ него да минуваат гигантски товарни бродови.

Групата наречена „Обединети за каналот“, во која се собрани шпански, германски, италијански и панамски компании понудила најниска цена за изведба на посочениот проект, од 3,12 милијарди долари. Трошоците за проектот претходно беа проценети на 3,35 милијарди долари.

Панамскиот Канал во периодот од 1904 до 1914 година го изградија САД, кои во 1999 и' ја отстапија контролата на Панама. Најголемите бродови што сега се користат преку каналот превезуваат до 5.000 контејнери, но со проширувањето ќе биде овозможен премин на супертанкерите и бродови со повеќе од 12.000 контејнери.

Британката Меј Алис Севиџ решила да го премести својот дом дел по дел од Хертфордшир во Норфолк, кои се оддалечени речиси 200 километри, за да го спаси од уништување

За проект почнат од љубов, тоа било „направи сам“ работа на векот. Тула по тула, една упорна стара дама го демонтирала својот дом извлекувајќи го секој средновековен клинец од старата дабова конструкција, потоа ги подредила и нумерирала илјадниците ќерамиди, тудорските камини и елизабетанските оловни огледала во камиони и почнала со повторна градба на куќата на која и' го посветила својот живот. Долго пред конзервацијата на старите градби да стане модерна, Меј Алис Севиџ решила да го премести својот дом дел по дел од Хертфордшир во Норфолк, кои се оддалечени, речиси 200 километри, за да го спаси од уништување. Решителната Меј поминала 23 работни години вложувајќи труд од љубов, борејќи се со властите, инсектите, стаорците и влошеното здравје, придружувана единствено од нејзиното верно куче Саша. Сега нејзината неверојатна приказна е раскажана првпат од нејзината внука, Кристина Адамс, во книга за изгубената љубов, решителноста и болните тајни на една жена, се вели во написот на „Дејли мејл“.

Родена во Стретам, јужен Лондон, во 1911 година, Меј живеела сиромашно уште од 10-годишна возраст. Кога имала 16 години се запознала со Денис Вотсон, талентиран актер за шекспировски улоги, кој бил многу постар од неа. Тие планирале да се земат, но Денис починал ненадејно во 1938 година. Меј никогаш не закрепнала од овој суров удар на судбината и го носела свршеничкиот прстен цел живот. Таа се повлекла во себе и во 1947 година купила стара куќа во Вер, Хертфордшир и сакала да ја реставрира. Куќата била изградена во 1450 година, за богат монарх, и имала специфична архитектура за тој период. Меј ангажирала градежници да и' го поправат покривот, но останатата работа, вклучувајќи го ѕидањето, реставрирањето на столаријата, подовите, монтирањето стакла на прозорците, стружењето малтер и 20 слоја тапети од ѕидовите, таа го завршила сосема сама.

БИТКА ДОЛГА 15 ГОДИНИ

Во 1953 година, од Градскиот совет и рекле дека куќата ќе и биде срушена зашто се наоѓа на трасата на улица што треба да биде направена. Тогаш почнала битката. Меј решила да ја спаси куќата и 15 години се борела против плановите на Советот, постојано пишувајќи им. Ако оваа мала куќа навистина ви пречи, побрзо ќе ја преместам и повторно ќе ја изградам, отколку да ви дозволам да ја срушите - вели во писмата.

Во 1969 година, кога Меј имала 58 години, пред нејзината порта дошле булдожери. За да ја спаси куќата таа решила да ја демонтира дел по дел, нумерирајќи ја секоја греда, ќерамида и секое парче стакло, па така создала гигантска сложувалка. Меј останала да спие во куќата на студенилото, под ведро небо се' додека и последното делче од неа не било демонтирано и нумерирано. Едноставно нема да дозволам некој булдожер да срамни со земја прекрасна стара куќа како оваа. Секако нема што да правам по цел ден, па сама ќе ја завршам работата - изјавила Меј.

ЅИДАР БЕЗ ЅИДАРСКО ИСКУСТВО

Меј купила плац во близина на крајбрежниот град Велс-некст-д-си во Норфолк и извадила градежна дозвола, па ги поставила темелите. Сите дела од нејзината куќа биле донесени во 11 камиони, а потоа почнал тешкиот живот. Немало струја на плацот, па работела под светлината на викторијанските парафински лампи. Меј секој ден си поставувала цел, местејќи го будилникот, забележувала колку клинци на час успевала да извади од дабовите греди додека ја демонтирала куќата и ја подготвувала за повторна изградба. Во текот на изградбата таа живеела во караван во кој често и' било неподносливо студено. Мајка ми не' израсна учејќи не' дека не постои изразот „не можам“- изјавила Меј во 1971 година во клубот за дами „Факенхам“.

Две години подоцна локален столар ја подигнал рамката за куќата и ја поврзал со темелите, па Меј почнала со ѕидањето. Таа немала ѕидарско искуство, но била решена совршено да ја постави секоја тула. На Меј и' биле потребни осум години за да заврши со ѕидање и да го покрие покривот со ќерамиди за да не пропушта вода, а староста не е' пречела да се качува по ѕидарското скеле. Тогаш Меј имала веќе 70-тина години, се вселила во куќата и гордо стоела во градината. Во 1986 година британската кралица ја признала нејзината работа и ја поканила на забава во градината на Бакингамската палата. Во 1992 година, пред крајот на силите Меј поставила во куќата шпорет за греење на дрва, но веќе е' било тешко да се качува по скалите и да малтерисува. Кога во 1993 година Меј починала на 82 години, куќата останала недовршена.

- Ѕидовите беа подигнати и покривот беше наместен, но сепак местото беше нестабилна школка - вели Адамс, на која Меј и' ја оставила куќата.
...