Молитва на местото најблиску до Господ



На гробиштата во скопското село Бразда, стои црква направена од извиткани железа. Нејзините ѕидови не го сопираат погледот. Низ нив, во далечината се гледа Водно и градбите на Скопје под него. Овде чиниш станува меко и метафизичко. Во треперењето на воздухот и сонцето, црвено обоената арматура станува природно средство на изразување, а формата на градбата се отвора транспарентно во просторот. Необичен декември, сончев и топол. Разногласие од звуци, треперења и вибрации. Долгите сенки од дрвјата осветлени од доцното есенско сонце, паѓаат по ретката трева и избраздената земја. Воздухот е преполн со мириси на земја, трева, темјан. Сончевите зраци се прекршуваат во бледата магла низ која се пробива звукот на камбаните. Доаѓаат луѓе, носат некој драг од кого наскоро ќе се збогуваат. Ове е реалниот свет на Бразда, селото на чекор од Скопје, но далеку од забревтаниот ритам на нашата метропола. Во него се наоѓа една од најчудните градби во Македонија и во светот. На ова место, на гробиштата стои црква, направена од извиткани железа. Ја замислил архитектот Ванѓел Божиновски. Нејзините “ѕидови” не го сопираат погледот. Низ нив, во далечината се гледа Водно и градбите на Скопје под него. Овде чиниш сè станува меко и метафизичко. Во треперењето на воздухот и сонцето, црвено обоената арматура станува природно средство на изразување, а формата на градбата се отвора транспарентно во просторот.

Празно, а сепак полно

Архитектонски црквата е решена во форма на впишан крст, со еден кораб и купола. На источниот дел има олтарна апсида, со нагласен источен и западен дел. Во калотата од куполата е насликан Христос-Пантократор. Ѕидовите што се од арматура извиткана во неправилна форма, со многу кривини, на сите четири страни се пресечени со отвори. Отворите се само маркери на крстови од исток и од запад и бифори од север и од југ. Ги заменуваат прозорците означувајќи нешто што не е отвор, туку трага на светлина и небо во испреплетената фасада. На западниот дел се наоѓа влезот преку кој се влегува во оградениот простор. Над бифората на северниот ѕид, одвнатре и однадвор има поставено метални плочи со цитати од Евангелието. Подот е од плочи од елоксиран алуминиум и во него се гледа одразот на целата конструкција.

Простор кој живее и се менува

Транспарентните ѕидови, чиј концепт и материјализацијата се сменети, но суштината е останата, се направени од закривени парчиња арматура. Тие се став за константно менување на просторот, простор кој е жив и променлив. Просторот е празен, а сепак изгледа полн и комуницира со посетителите со помош на константната игра на светлината. Транспарентност наспроти масивност. Целиот објект изгледа необично и во професионална смисла не може да биде сведен на равништето „ми се допаѓа или не“. Таквото штуро оценување им припаѓа на други појмовни рамнини за тоа што е и како настанува архитектурата. Каква суштина треба да се бара во рамките на архитектурата на аналогии, во рамките на кои чистите и транспарентни форми симболички претставуваат сосема други вредности? Или поинаку, каква суштина треба да се докаже надвор од рамките на аналогијата во рамките на архитектурата каде што формите пред сè имаат значење?

Субјект на слободата на изразот

Се препуштаме на експериментот на архитектот Вангел Божиновски. Тој наместо класичните обрасци за обликување на просторот формирал „нова” просторна обвивка. Поставил форма која станува субјект на слободата во изразување, но го задржува духот на црквата во созвучието на воздухот и сонцето. Објектот претставува израз на “слободно”, во суштинското поимање на битието - создавање кое го исполнува човековото постоење. Создавањето на црквата, пак, е приказна која има своја историја. Таа ќе ни ја раскаже архитектот Вангел Божиновски во некоја друга пригода.

Ангел Ситновски, дипл.инж.арх.
http://www.porta3.com.mk

Sum slušnal tamu imalo poveke crkvi odma dobivaš edna fotka!

http://www.badijala.com/showthread.php?t=340711


Edited by Makedonij - 24-Feb-2011 at 20:23

„Свeти Никола“ моли за спас



Одново е активирана идејата за спасување на потопената црква „Св. Никола“ во Мавровско Езеро и за претворање на ова место во туристичка атракција. Оваа идеја ја иницира претседателот на Собранието на Туристичката комора на Македонија, Ангел Иванов. Црквата „Св. Никола“ 54 години тоне во вештачкото езеро. Храмот е потопен во 1957 година кога е граден хидросистемот Маврово, а оттогаш, за неа никој не се грижи и е оставена на забот на времето. Изградена е во 1857 година во тогашното Мавровско Поле, од мермер и гранит, со мермерен олтар и вреден иконостас и икони од Дичо Зограф.

- Не сум од Маврово, но сепак сум Македонец. Кај мене повторно се разгоре желбата нешто да се направи околу оваа црква. Ги оставаме црквите да гнијат и да пропаѓаат во вода, а со нив снимаме спотови и продаваме сувенири. Да не се срамиме повеќе. Илјадници луѓе минуваат покрај потопената црква во Маврово и зиме и лете. Можеби никој не ја погледнал така како што јас ја погледнав и затоа никому не му е грижа за неа. Таа е како нешто што е живо закопано, жива закопана црква - коментира Иванов.

Тој ја опишува неговата идеја за тоа како да се подигне храмот од водата.

- Бидејќи црквата е правена од бигор, во големи блокови, идеја беше таа да се демонтира, да се направи бедем од камен на која повторно ќе се постави и нема да биде во водата. Воедно, да се направи една патека до неа. Тоа можеше досега да се реализира и тоа со помалку пари бидејќи ќе се правеше со доброволни влогови, ќе помагаа и мавровци - вели Иванов.

Идејата првпат му ја образложил и на митрополитот полошко-кумановски Кирил. За таа цел бил формиран и Организационен одбор на кој бил повикан и митрополитот Кирил. Во одборот имало и претставници од големи фирми кои сакале да донираат. Но, митрополитот се откажал од идејата и решил да се гради нов манастирски комплекс, чии темели беа поставени на 24 мај 2008 година, а старата црква остана и до денеска да пропаѓа во водата. Иванов се чуди зошто досега никој не сторил нешто за ова вредно културно наследство.

- Светите работи, свето се доживуваат. А кај нас тоа не е така и затоа, за жал, остана во вода и под вода. И кога бил изграден хидросистемот црквата можела да се спаси, а сепак била оставена со сето црковно богатство во неа. За жал, и оние икони што се зачувани и се наоѓаат во малото црквиче „Св. Никола“ наликуваат на кори од лубеница. За да се пополни една ваква акумулација, не е потребен половина час. Па, зарем за тоа време не можеле да бидат извадени иконите и да се спаси ова богатство. Однадвор црквата изгледа многу скромно бидејќи такви биле времињата, не се дозволувало храм да изгледа многу театрално. Внатре има иконостас работен од бел мермер. Тоа е бајка и штета е ваква убавина така да пропаѓа - вели Иванов.

Преданијата говорат дека на тајфите што ја граделе оваа црква им се плаќало со златници. Не штеделе мавровци, кои во тоа време биле печалбари, за да го изградат светиот храм, кој сега повеќе од половина век е сред езеро.
Анела Петрова

http://www.dnevnik.com.mk/?itemID=A92CA1106FD3974A87C20838B345540A&arc=1

Интересна идеја...Што мислите како би можело да се извади овој зафат.
Идејата на господинот Иванов е црквата да се подигне на некој вид подест.
Јас мислам дека би било поинтересно а сигурно и по исплатливо да се направат околу црквата водоотпорни потпорни зидови делумно од стакло за да се гледа водата.

Само не ми се верува нкеој да се пушта у овоа ...

Ова е добро што Бујото прави иконостас. Немаме ние воопшто некое посебно фабричко производство на делови за црква како што на пример го има низ Грција. Го имам пишувано ова, да не се повторувам, позитивно ме изненади Бујото.

Св.Никола - Радожда

Црквата во Облешево, веќе неколку години е во изградба и незнам до каде е ситуацијата...

Незнам дали вестта е нова или стара неможам да најдам дата, но мислам дека е нова.


ПОЧНА ЗОГРАФИСУВАЊЕТО НА „СВЕТА ПЕТКА“ ВО ДЕБАР

Храмот, кој неколкупати бил обновуван е изграден во 14 век, досега е единствен незографисан во Македонија, а верниците веруваат дека има исцелителна моќ

Вештите раце на зографите Василка и Антоние Шуркоски од Струга забрзано ги сликаат фреските во дебарската црква „Света Петка“, која е стара седум века. Тие се надеваат дека до Велигден ќе бидат готови двете најважни фрески од црквата на која и' се припишува исцелителна моќ, а нејзиното зографисување покрај православните христијани го помагаат и верници од исламска вероисповед.

Главен донатор на живописувањето на храмот, кој потекнува од 14 век, е скопјанецот Илија Филиповски, по потекло од Дебар. Црквата била обновувана неколкупати, а последните зафати се регистрирани во 1913 година и по катастрофалниот земјотрес во Дебар во 1967 година, а камбанаријата била обновена во 1937 година.

Дебарската црква „Света Петка“ е единствен православен храм во Македонија, веројатно и пошироко, што досега не е фрескописан. Тоа, како што вели дебарскиот свештеник Благоја Спировски, значи дека таа ги нема ниту двете најважни фрески - Пресвета Богородица - Ширшаја, која според канонскиот ред треба да биде над престолот во олтарот, и фреската Исус Христос - Пантократор, на највисокиот дел од црквата, на кубето.

- Овие две фрески мора да ги има секој православен храм - вели Киро Радоешки, член на Црковниот одбор.

Неговиот татко бил свештено лице и член на Одборот на дебарско-кичевската епархија.

- Дали некогаш црквата ги имала тие фрески, никој не може да потврди. Но, многумина може да ви кажат за исцелителната моќ на оваа црква. Последна од многуте потврди за тоа е од пред неколку месеци. Петгодишно дете од муслиманска вероисповед што имало проблем со говорот, откако престојувало во црквата почнало да зборува. На радоста на неговите родители и' немало крај - тврди Радоешки.

Пред три години за старешина на дебарската парохија беше поставен свештеникот Спировски, кој се нафати да барање чаре за фрескописување на православниот храм.

- Покрај напорите да се зачуваат вековните традиции, и покрај се' помалиот број православни семејства, го молев Бога да помогне да се изнајдат благородни души кои ќе го помогнат фрескописувањето. Моите молби, на моја голема радост, се остваруваат, благодарение на Илија Филиповски од Скопје, чии родители Јован и Саветка потекнуваат од Дебар. Со неговата помош работата почна, а сега веќе има и други донатори. Она што осоебно не' радува е тоа што меѓу тие што ја помагаат оваа активност има и дебрани со исламска вероисповед - вели свештеникот Спировски.

Миграцијата од овие простори негативно влијае и на економската моќ на дебарската парохија. Но, верниците се надеваат дека по примерот на донаторот Филиповски ќе тргнат и други, како од Дебар така и дебрани кои го напуштиле родниот крај. А вредните раце на струшките зографи Василка и Антоние Шуркоски треба на ѕидовите на црквата да зографираат уште девет фрески. Се надеваат дека двете најважни ќе бидат готови до Христовото воскресение - Велигден.

http://www.preminportal.com.mk

Камен темелник за нова црква во Кучичино

На 05. 03. 2011 година, Св. Лав еп. Кетански; препод. Агатон Римски, Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Брегалнички г. Иларион, во сослужение на свештеници од Брегалничкта  епархија, го изврши чинот осветување и поставување на камен темелник за изградба на нова црква посветена на Св. вмч. Трифун во с. Кучичино, Облешевска парохија – Кочанско архиерејско намесништво, општина Чешиново – Облешево.

http://www.bregalnickaeparhija.org.mk