Македонски народен театар (Стар театар)

Театаров на прв поглед и од сликиве приложени на форумов е ептен солиден, но не би сакал поопширно да пишувам за објектот се додека не го посетам. Само има една работа што неверојатно ми пречи во целата слика, а тоа е плажата под самиот театар. Јас би ја дислоцирал под нај-хитно.

Od mene predvreme 8

Објектот официјално го отворија, но неофицијално има уште многу за работа внатре. Салите кои ги презентираат и влезниот хол се комплетни но има многу простории на кои сеуште се работи...ова е типично за објектите на СК2014 и воопшто не ме чуди. Еден пријател работи во фирма која сеуште изведува градежни работи во објектот.

ако не е безбедно и ако сеуште се работи,како тогаш се дозволува посета на објектот? кој лаже во случајов?

Originally posted by gjoko сликите се од Стојан Николовски превземени од Скопје инфо.Дали знае некој линк до блогот или местото каде овој фотограф ги постира сликите?Подолго време овој човек поставува многу квалитетни фотографии.

Повели линк на Google+ https://plus.google.com/108186901876554430784/posts

Побарај го и на Фејсбук по име и презиме, ќе го најдеш лесно. Мислам дека и на Flickr има свој профил.

можеби некои слики ќе се повторат,но сепак ќе ги ставам сите од блогот на фотографот

ако сеуште има луѓе што веруваат во „веродостојноста“ на ентериерот на театарот (поконкретно салата) имаат снимки на „документарецот“ за ск2014 на МТВ...

Мора да е барем малку подолг, а пак стариот гледам има плус простории надвор од објектот веднаш позади него

Видео: Историјата на стариот скопски театар
8.08.2013 - 14:25:00
    
uploadТеатарската зграда што на многумина скопјани ќе им остане во долго сеќавање и за која ќе ги врзуваат можеби најубавите спомени од младоста, познатиот Народен театар, започнал да се гради во 1921 година. Градењето се одвивало многу тешко. Плановите се менувале шест пати, а се менувале и разни архитекти. На почетокот театарот се градел во приватен аранжман, а од 1925 година градбата ја презела државата. Свеченото отворање на новата велелепна театарска зграда, на 26 октомври 1927 година, претставувало вистински културен настан за граѓаните на тогашно Скопје.
Во работата на Скопскиот театар пред Втората светска војна особено е значајно да се одбележи и премиерното изведување пиеси на дел од македонски писатели на македонски јазик, како и работата на нашите актери Тодор Николовски, Петре Прличко и многу други. Уште во првата театарска сезона 1927/28 година на сцената на овој театар е прикажана првата драма на македонски народен говор - "Ленче Кумановче" од Васил Иљоски.

Десетина години подоцна на местото управник на Театарот дошол Велимир Живоиновиќ-Масука, човек кој особено значајно место и отстапувал на домашната драматургија. Тој овозможил изведување дела на македонски јазик. Првин била обновена забранетата "Ленче Кумановче", а во текот на 1937 година своја праизведба доживеало и второто драмско дело на Васил Иљоски "Чорбаџи Теодос". Исто така одржани се премиерите и на "Печалбари" од Антон Панов, и "Антица", "Парите се отепувачка" и "Милион маченици" од Ристо Крле, како и "Заточеници" од Анѓелко Крстиќ и др.

По бомбардирањето на 6 април 1941 година и пропаѓањето на предвоена Југославија, заедно со бугарските војски, во Скопје дошле актери и персонал од Бугарија. Во бугарскиот Театар во Скопје, во текот на трите сезони биле ангажирани вкупно 70 артисти. Мнозинството од нив им припаѓале на одделни софиски театри, а имало и од другите градови.
По ослободувањето на Скопје, есента 1944 година, во театарската зграда покрај Вардар започнува нов живот. Таму почнува со работа новооснованиот Македонски народен театар, од чија сцена за првпат во слобода ќе се проговори на литературен јазик и ќе се чуе македонска реч.

Основањето на Македонскиот народен театар, всушност, е надоврзување не само на почетните традиции, чии темели ги постави луцидниот велешанец Јордан Хаџи Константинов-Џинот уште во средината на 19 век, не само на театарските дострели на Војдан Чернодрински и на неколкумина познати драмски автори, кои дејствуваа сў до почетокот на Втората светска војна, туку и на сејачите на никулците на националната театарска дејност во текот на антифашистичката војна, а посебно со дејноста на партизанската културно-уметничка група ?Кочо Рацин", што е основана во летото 1944 година.

Со премиерата на претставата "Платон Кречет" од Александар Корнејчук, изведена на 3 април 1945 година, започнува нов слободен развој на Македонскиот театар, кој во натамошниот период ќе доживее целосна уметничка и национална афирмација. Натамошниот развоен пат на Македонскиот народен театар бележи постојан уметнички растеж и афирмација со поставување на дела на македонската и светската драматургија.

Со изведувањето на Масканиевата опера ?Кавалерија Рустикана", всушност, беше најавено ставањето на темелите на Операта во рамките на Македонскиот народен театар. Меѓутоа, иако оваа опера беше прикажана на 9 мај 1947 година, Операта официјално започна да работи на 1 јануари 1949 година.

Во 1948 година се осамостои и Балетот. Драмските, оперските и балетските претстави, покрај пред скопската публика, во текот на редовните гостувања беа прикажувани како во Македонија и во поранешна Југославија, така и во странство. Македонскиот народен театар со сесрдна помош придонесе да се формира Горноџумајскиот, односно Благоевградскиот народен театар, каде што ќе се прикажуваат претстави на македонски јазик.

Во рамките на дејствувањето на Македонскиот народен театар основана е и куклена секција. Својата прва премиерна изведба, претставата "Силјан Штркот", Куклената секција ја одржа на 21 април 1946 година, а во текот на 1949 година Секцијата прерасна во самостоен Куклен театар на град Скопје. По повеќегодишно дејствување, Куклениот театар, на 4 март 1965 година прераснува во Драмски театар, ги проширува своите сценски простори, и со својот постојан истражувачки и творечки однос, како и со своите високи креативни дострели и многубројни награди, си го обезбедува своето место на најдобар театар во земјата.
Посебно место во театарскиот живот на Скопје зазема денешниот Театар на народностите. Тој е основан во втората половина на 1949 година. Во својот состав театарот има албанска и турска драма, а своите први претстави ги прикажува во летото на 1950 година, во салонот на Македонскиот народен театар.
Катастрофалниот земјотрес од 26 јули 1963 година, од темел ќе го измести театарскиот живот во градот. Природната стихија го оштети Талиниот храм до таа мера што во него да не можат да се прикажуваат претстави. Во доземјотресниот период Театарот постигна импресивни резултати. Беа прикажани 85 драмски, 51 оперски и 26 балетски премиери; беа одржани 2.522 драмски, 1.232 оперски и 436 балетски претстави, кои ги видоа и ги доживеаја 1.795.828 гледачи.

Објектот, кој беше еден од знаците за распознавање на Скопје и кон кој скопјани се однесуваа со особен сензибилитет, беше предвиден да се санира. Беа подигнати и скелиња околу неговите фасади за да можат мајсторите да му ги зацелат лузните и да го закрепнат за идните генерации. Но, во тоа време културната политика и урбаниот еснаф, опседнати со иднината, заборавија на минатото и се откажаа од таа благородна идеја за санација и ревитализирање на зградата на Театарот.

Македонската драмска литература и театарската уметност, воопшто, под водството на претприемливите дејци со креативен хабитус, постигнаа бележити резултати. Театарот се промовира во една од високите вертикали во нашата културна ситуација.

Меѓутоа, и покрај докажаните естетски вредности и меѓународната промоција на современата драмска уметност, сў уште живее носталгијата за стариот Скопски театар. Со својата дејност тој придоби бројна публика не само од Скопје туку и од целава земја кај која создаде нови навики и повисоки културни стандарди. Скопје тогаш беше единствен универзитетски и голем средношколски центар. Вредностите и остварувањата на тој театар се вградени во духовната биографија на сета интелигенција, а неговиот резонанс освен во Скопје допира и денес сў уште се чувствува во целата земја.
По обидот кој беше направен да се санира стариот театар - тој, наместо да се обнови, беше доурнат. Објектот физички го снема, но во свеста на творците и публиката цврсто стоеше духовната архитектура на стариот театар. Првин спонтано во приватни разговори, а потем и во јавни настапи почна да се пројавуваат иницијативи за обнова и реконструкција на храмот на Талија покрај Вардар. Тие освен носталгичните спомени кон минатото бараа и изнаоѓаа подлабока смисла на својот ангажман. Стариот театар е корен на македонската драма и стебло на македонската опера и балет. Од него израстувал и врз него се потпирал еден значаен сегмент на нашиот културен идентитет. Таа иницијатива со својата настојчивост почна да наликува на движење која постојано истапуваше во јавноста и се обидуваше да ги анимира културните власти да се обнови театарот. Меѓутоа, таа благородна намера со години беше одлагана со или без образложенија.

Со големите реформи кои се превземаат во културата се менува и односот кон културното наследство. Со тоа и кај нас се создава амбиент за цивилизиран однос и грижа за културното наследство, кои Министерството за култура во Националната програма ги става меѓу приоритетите на културната политика. Токму заради тоа сме уверени дека е дојдено времето за обнова на еден од храмовите во кој се втемелуваше и надоградуваше нашиот идентитет. Театарот со години животот го пресоздаваше во сон, а сега ние треба сонот да го пресоздадеме во живот.


http://www.skopjeinfo.mk/gradot/1980002862/bideo-istorijata-na-stariot-skopski-teatar