се вежбате ли за спејс-рударство
Рударски Институт во соработка со ПМФ
би штанцал Астрофизички Рудари
само ја би ги упатил по ЕТФ да трагаат
мислам ако стои муабето за сон-фатаморганата
за недостапни места и со специфична намена за чистење го користат Хелиумот пример кај млазните мотори и сл. тренд кој се шири во сите области каде има скапа метална опрема која бара чистење [1][2][3]
но да речеме агенс сред специфични индустриски околности, бидејки иако во вселената го има во изобилство на земјата е редок гас, заради што и во од му бараат алтернатива [1] среќа Цепелините не станале атрактивен начин на транспорт [2][3] инаку и предвреме ќе сме ги сотреле резервите
~
но токму на време he резeрви во доволно количество и за наредни 50 години
од се наведено пропуштија дека се користи и за спектрометарска детекција на промаја кај моторите особено проверка на херметичност кај реактивните мотори (млазни и ракетни) но тук таму и кај останатите мотори со внатрешно согорување [1]
Helium, especially highly purified versions, increasingly has been in demand globally for its usefulness in high-tech applications, such as in microchip and flat panel display manufacturing or as a coolant for magnets in magnetic resonance imaging (MRI) machines, particle accelerators and fiber optics manufacturing. It also is used to pressurize fuel tanks on space shuttles and to provide a nitrogen-free, oxygen-rich atmosphere for deep-sea divers hoping to avoid “the bends,” and as a protective gas for welding applications and growing silicon and germanium crystals.
This illustrates US helium consumption, by end use,in 2007. Units, which total 73.5, indicate million cubic meters.
konechno najaktivna i brza suptancija za izbeluvanje i sterilizacija e Hidrogen Peroksid-ot (h2o2) iako e tersene za upotreba ko 35%-ten pa najdobro e da se odi so onoj shto go ima vekje po aptekite ko 3%-ten rastvor, samo barajte da vi go rastvoraat chist bez stabilizatori, iako chist e ponestabilen i treba da se vnimava kako se skladishti i chuva
jasno poznat ko blash kaj frizerkite no tie go dobivaat ko pasta, taka da ko takov prilichno e dopolnet odnosno zagaden so razna hemija
zaradi oksidativnata priroda se koristi vo medicinata kako sredstvo za dezinfekcija, isto gi sotruva i fungite, a voedno izbeluva se za mig osobeno teshki fleki itn., jasno korisen e i za dezinfekcija na voda od mikroorganizmi so ist efekt ko i hipermanganot
H2O2 is a weak mirobiocide compared to chlorine, ozone, and other commonly used disinfectants. Consequently, it is not approved by regulatory agencies as a stand-alone disinfection treatment process.
Trusted sources recommend adding 1/8 c of Hydrogen Peroxide to 1 gallon of h20. This process eliminates many of the contaminants that can be found in untreated water. It is suggested that you let the purified water sit for at least 24 hours. Allowing treated, purified water to sit overnight is a common practice.
Using Hydrogen Peroxide to purify water has been shown to create a higher level of oxygen in water which in turn is healthier for the body. Hydrogen Peroxide has been known to be a cleansing agent for eleminating toxins in the body’s system. Added in small amounts to water, Hydrogen Peroxide’s benefits can be a healthy alternative to bleaching water for safe clean water.
Large water treatment plants use (H2O2) for treating sewage water in water treatment plants. Their usage of Hydrogen Peroxide leads however to complaints of noxious odors around these facilities.
korisen e i vo gradinarstvo, no treba pretpazlivo, a posekako ne e isplatliv ko 3%-teten, sepak 30-35%tniot hidrogen e tezok da se nabavi, a vprochemna kraj i toj treba da se rastvori do 3%-toten kako ne bi gi izgorel bilkite...
druga supstancija za izbeluvanje e hipermangan korisna i vo medicinata i vo industrijata i vo labosite
Služi kao jako oksidacijsko sredstvo pa se primjenjuje kao dezinficijens u kemiji, za obezbojivanje i bijeljenje (svile, pamuka, lana, slame, kože, kudjelje, ulja, voskova i masti,), pročišćavanje voda i onečišćena zraka, za uklanjanje različitih primjesa iz organskih otapala, pri proizvodnji stakla, kao tvar za dekontaminaciju prilikom izlaganja radioaktivnim tvarima (medicina - radiologija), važan je analitički reagens u laboratorijima pri kemijskoj analizi, u sanaciji kožnih bolesti (npr. dezinfekcija rana i dezinfekcija kod vodenih kozica), izbjeljivanju zubi, itd.. [1]
Edited by +Protagorist - 04-Jul-2014 at 07:38
HaјсилнoтoOpужјe е вo caмитeHac cинaпoвo3pнo co НaдeжВepaЉубoв
patem pretpostavuvam deka skrotuvanjeto na muvlata bara pretpazlivost no na oviedve videa videa pristapot e razlichen iako i vodvata sluchai se koristi zashtita, sepak vo prviovso medicinska maska tretiranjeto muvla deluva prilichno amaterski, najnapred bidejki toa se spori koi otkako kjese istretiraat i sotrat so boraksot trebai da se soberat sokrpaa shto poprilichno gi raznesuva vo vozduh a choek voblizina vednash gi vdishuva, makar bile i unishteni kapak so niv kje go vdishe vo odredena kolichina taka i boraksot, zatoa bi sovetuval pri tretiranje na muvla da se nosi shto e mozno pozatvorena zashtitna maska, pa i odelo ko vo vtoroto video
Does Borax Work For Removing Stubborn Mold?
There are many advantages to using borax to kill mold. For starters, borax is a natural cleaning product and although it is toxic if you swallow it, borax does not emit chemicals or dangerous fumes like some other mold killers. Borax, a white mineral powder, has a pH level of about 9 (baking soda is pH 8.1 and pH 7 is neutral) and a low toxicity.
HaјсилнoтoOpужјe е вo caмитeHac cинaпoвo3pнo co НaдeжВepaЉубoв
во однос опции за ефективно а ефтино чистење, има уште една извикана неорганска материја кристал на Бор т.н. Боракс а кој се користи и во стакларската индустрија [1][2] а дури и хомеопатски го тимарат [3] но сепак Натриум Тетраборат - Боракс е отровен па и за животни [4] иако дозиран аптекарски служи ко антисептик и антимикотик најчесто скротувајки мувла [5
Hladnjak je mogući izvor raznih bakterija, stoga bi ga se trebalo isprazniti i očistiti barem jednom mjesečno. Želite li ekološki prihvatljivu varijantu sredstva za čišćenje, opet se poslužite svestranim boraksom i pažljivo isperite i osušite unutrašnjost.
I toaletnu školjku može se dovesti u blistavo bijelo stanje upotrebom antibakterijskog i ekološkog sredstva boraksa. Više nego pristojno posao će odraditi i tablete za čišćenje umjetnih zubala: stavite ih po četiri u školjku, ostavite sat vremena i isperite. Uvijek kada je ispirete, zaklopite dasku kako se zrakom ne bi proširile bakterije. [1]
HaјсилнoтoOpужјe е вo caмитeHac cинaпoвo3pнo co НaдeжВepaЉубoв
Soaps Soaps are metals (lithium, calcium, sodium, potassium) salts of fatty acids.
Soaps are prepared by chemical treating of oils and fats by strong alkaline solutions.
A soap molecule is composed of a long non-polar hydrocarbon tale, which is hydrophobic (repelled by water) and the salt polar end, which is hydrophilic (water soluble).
The soap molecules attached to the substrate surface provide good adhesion of the soap lubricant and low coefficient of friction.
http://www.substech.com/dokuwiki/doku.php?id=solid_lubricants
поважни соединенија - Сол(NaCl), Натриум нитрат(NaNO3), Боракс(Шалитра)(Na2B4O7·10H2O), но како нуспроизводи најкорисна појава се Каустична сода(NaOH)(жива сода - камена сода) која се користи за чистење од инудстрија па се до земјоделие [1][2] како и нејзината подостапна замена Сода бикарбона која исто е средство за чистење [1](NaHCO3)
Употреба:
1) Во одредени легури за да ја подобри нивната структура.
2) Во сапуните, во комбинација со масни киселини. Натриумовите сапуни се потврди (со повисока точка на топење) отколку калиумовите сапуни.
3) За да ја направи мазна површината на некој метал
4) За прочистување на стопени метали
5) Во лампите со натриумова пареа за производство на електрицитет, често користен и во уличните светилки.
6) Како топлоспроводен флуид во некои типови на нуклеарни реактори.
7) NaCl, како важен топлоспроводен материјал.
8) Во органската синтеза, натриумот се користи како редуцирачко средство.
9) Во хемијата, натриумот често се користи како слободен или со калиумот во легура NaK, како исушувач на суви растворувачи.
HaјсилнoтoOpужјe е вo caмитeHac cинaпoвo3pнo co НaдeжВepaЉубoв
The photoelectric effect occurs when matter emits electrons upon exposure to electromagnetic radiation, such as photons of light (upon absorbing electromagnetic radiation, such as light). Here's a closer look at what the photoelectric effect is and how it works.
Atoms are made of smaller particles - Protons, Neurtrons, and Electrons. Oxygen is a common element. In its most most abundant isotopic form (O-16), it has:
8 Protons 8 Neutrons 8 Electrons
But, how are these subatomic particles arranged in the oxygen atom? Are they just thrown in like marbles in a bag? Or is there a unique order in the atom? Does the atom have structure?
Many scientists contributed to understanding the structure of atoms. They performed experiments and proposed models. A model is a theory or picture. In the nuclear model, the atom is pictured as a huge empty ball with a tiny nucleus at its center. The nucleus holds protons and is positively charged. In this model, the electrons circulate somewhere around the nucleus.
Niels Bohr proposed a new model (the Solar System Model) of the atom based on observations of light! Bohr explained how atoms produce "light", and gave us our first picture of how electrons are arranged in the atom.
Many scientists at the beginning of the 20th century were puzzled by how matter could emit light.
If we pass Ne light through a prism, we see a well defined pattern of bright lines. This series of bright lines is called an emission spectrum. Each element produces a unique emission spectrum. Here is a picture showing the emission spectrum of 3 elements, Ne, Hg, and Na. Sodium (Na) produces two closely spaced yellow lines in its emission spectrum.
The emission spectrum of an element is unique much like a fingerprint. And just like a fingerprint is used to identify an individual, an emission spectrum can be used to identify an element. Spectroscopy, the technique for studying the emission spectrum of elements, can help us identify the soucre of paint at a crime scene, or the composition of a star lightyears from Earth!
But...what causes an element to emit this bright line spectrum of colors? Bohr gave us the answer.
Bohr agreed with Rutherford that the atom was mostly empty space, and that protons were located in the nucleus at the center of the atom. But, Bohr went a step further and suggested that electrons circulated around the nucleus in definite orbits at well defined distances from the nucleus - like planets orbiting the sun.
Bohr based his suggestions on his observations of the simplest element...Hydrogen. Hydrogen has an Atomic Number of 1, which means it has 1 proton in the nucleus, and 1 electron circulating around the nucleus.
Bohr believed that the electron in an un-heated hydrogen atom circled the nucleus in an orbit not far from the center of the atom. According to Bohr, when the hydrogen atom is heated, that electron absorbs energy and jumps to higher orbit. How far it jumps depends on how much energy it absorbs. Let's say it absorbs only enough energy to jump to the next higher orbit. Now, what happens when the hydrogen atom cools down? Bohr said upon cooling, the electron would fall back to a lower orbit. Well, since it gained energy in jumping to the higher orbit....it only makes sense that it has to lose that energy when it falls back to the lower orbit. The lost energy is given off as light, and not just any light, but light of a certain frequency or COLOR! In other words, the color of light given off depends on how far the electron falls. If it falls a short distance then the color is probably closer to the red (lower energy) end of the spectrum, but if the electron falls a great distance, then the color will be at the blue (higher energy) end of the spectrum.
2. Kako se menjaju hemijske osobine u jednoj periodi Periodnog sistema?
Prva perioda sadrži samo dva elementa: vodoniki helijum, dok druga i treca perioda sadrže po osam elemenata. Prve tri periodenazivaju se još i male periode.
Cetvrta i peta perioda sastoje se od po osamnaestelemenata poreDanih u dva reda.
Šesta perioda takođe se sastoji od dva reda, aliona sadrži 32 elementa, jer je kod elementa lantana smešteno još 14 elemenatakoji imaju vrlo slicne osobine i nazivamo ih lantanoidima. Radi boljepreglednosti, lantanoidi su stavljeni ispod tablice u zaseban red.
U sedmoj periodi, koja sadrži 23 elementa, kod elementa aktinijuma smešteno je još 14 elemenatavrlo slicnih osobina koji su nazvani aktinoidi i, slicno lantanoidima, smešteni uposeban red ispod tablice http://lakodozarade.blogspot.com/2013/06/2.html#!/2013/06/2.html
Ако за истражувањата за детектирање на неутриното постојат голем број објавени научни трудови, биле организирани конференции и работилници, за едено друго истражување со лорандитот што било предложено непосредно пред тоа за неутриното, многу малку се знае. Се чини дека колку што за претходно изложеното истражувања се правени обиди да се наметнат на научната јавност толку овие другиве долго време останале скриени од секаква јавност.
Во природата бројот на хемиските елементи изнесува околу 90, а уште петнаесетина, наречени трансураниумови елементи, се добиени по вештачки пат. Овие трансураниумови елементи се нестабилни и всушност само се регистрирани по неколку атоми кои егзистираат во најдобар случај по неколку минути и затоа освен чисто теориска, немаат практична важност. Бидејќи овие истражувања се многу скапи, трансураниумови елементи се откриени/добиени во три лаборатории во светот: Дубна во Советскиот Сојуз, Ливермор во Калифорнија-САД и Дармштат во Германија. Натпреварот меѓу руските и американските научници за време на студената војна беше и на ова поле – кој ќе открие повеќе нови хемиски елементи. Може да е каже дека „битката“ била меѓу Флеров и Сиборг, два великани во ова поле на науката.
Во фундаменталната физика, постои хипотеза дека кај супертешките елементи ќе се јави т.н. „острово на стабилност“, односно некои од тие елементи ќе постојат долго време и радиоактивно ќе се распаѓаат со мала брзина. Се очекувало, ако се навистина толку стабилни, дека треба да постојат и во природата. Елементот 113 (се нарекува и ека-талиум затоа што во Периодниот систем на елементите се наоѓа во истата група под талимот), се очекувало дека ќе биде присутен во минералите на неговиот хемиски хомолог талиум. Во почетокот на 70-тите години на минатиот век, легендарниот Флеров од лабораторијата во Дубна, побарал од југословенската влада да добие примероци од минералите од Алшар за испитување на ека-талиум. Било договорено да се подготви југословенско-советски проект кој би го раководел Рибникар, професор на Факултетот за физичка хемија во Белград. Меѓутоа, при пишување на проектот, веројатно за да му дадат поголема тежина, тие навестиле дека супертешките елементи би можеле да имаат многу мали критични маси. Критичната маса во основа е масата за спонтано да се одвива фисиона реакција, или поедноставно кажано минималното количество за да се направи атомска бомба. На пример, критичната маса на изотопот на ураниум-233 изнесува 15 кг. Според пишувањето на Аничин од Физичкиот факултет во Белград, кога од Одборот за оценка на проектот го прочитале ова, го прогласиле и проектот и рудникот од посебна важност за државата и биле ставени под контрола на војската. Мистериозните воени хеликоптери кои според кажувањата на локалното население на Мајден слетувале во тој период може да се претпостави дека се поврзани со тој проект, затоа што малку е веројатно дека проектот со неутриното бил од интерес за војската.
Под раководство на Рибникар и Антанасиевиќ биле извршени неколку експерименти во потрага по ека-талиумот. Едниот, за кој бил направен специјален детектор со гадолиниум, траел една година, додека другиот траел 10 години. Сите експерименти покажале дека ека-талиумот не е присутен во лорандитот и какви и да биле намерите за што да се користи неоткриениот елемент, пропаднале. Истражувањата и резултатите од овие експерименти не биле никаде објавени освен во докторската дисертација на Александар Зариќ која ја одбранил на Универзитетот во Белград во 1992 година. Две години подоцна експериментите и резултатите биле презентирани во Српската академија на науките и уметностите (САНУ), а трудот со подробностите е објавен во 1996 година. Како што се гледа од сликата на насловната страна на трудот од Македонија нема ниту еден учесник. Во трудот е изразена благодарност на д-р Томислав Иванов, еден од најдобрите познавачи на Алшар, за корисни информации и помош околу локалитетот на рудникот. Дали и тој знаел за каков проект станува збор и дали воопшто некој од политичките структури во Македонија биле информирани може само да се претпоставува.
Одговорот на прашањето, кој бил вистинскиот мотив зад овие истражувања, малку е веројатно дека може да се најде во Македонија, туку во архивите на југословенската влада и/или во генералштабот на ЈНА во Белград. Познато е дека во Југославија постоела опсежна програма за мирнодопска примена на нуклеарната енергија. Покрај институтот во Винча, постоеле и два други институти каде се вршеле нуклеарни истражувања: „Руѓер Бошковиќ“ во Загреб и „Јожеф Штефан“ во Љубљана, а постоеле и други поспецијализирани, како што се Институтот за примена на нуклеарна енергија во земјоделство, ветерина и шумарство во Земун, Истражувачкиот развоен центар за термотехника и нуклеарна технологија во Сараево, Институтот за геолошки и рударски истражувања и експлоатација на нуклеарни и други суровини, Истражувачкиот и развоен центар за топлина и нуклеарно инженерство на Енергоинвест, итн. Вкупниот број на инженери и научници кои се занимавале со нуклеарни истражувања во Југославија според некои процени изнесувал меѓу 1.200 до 2.000, а покрај нив имало и 600 до 1.000 нуклеарни техничари. Југославија како водечка земја во движењето на неврзаните се залагала за разоружување и веројатно немала програма за нуклеарно оружје, но не е исклучена можноста дека развивала потенцијал ако се јави таква потреба. Дали новиот елемент со претпоставена мала критична маса требало да биде адутот во ракав? Ако мотивот да се исклучат Русите од истражувањата бил новиот хемиски елемент да биде самостојно откриен, што навистина ќе било голема работа, зошто истражувањата се држеле во толкава тајност?
Како епилог или антиклимакс на потрагата по ека-талиумот треба да се истакне дека руските научници од Дубна во соработка со американските колеги од Ливермор, веќе во релаксирани односи во 2004 година, добиле четири атоми од елементот 115 кој радиоактивно се распаднал до елементот 113 кој понатака уште побрзо радиоактивно се распаднал. Се докажало дека елементот 113 или ека-талиумот не припаѓа на островот на стабилност. Ова е уште една потврда дека Алшар не го крие овој елемент во кој се чини дека се криеле надежите на некои воено-политички кругови во Југославија од каде верувам произлегла и дел од денешната фама за Алшар.
Со други зборови, Алшар е извонредно интересен рудник по својот минералошки состав, кој во еден период бил експлоатиран заради рудата, а кон крајот на минатиот век бил „експлоатиран“ за чисто фундаментални истражувања во физиката и хемијата. Случајно се совпаднале и речиси истовремено се вршени две независни научни истражувања – резултатите од тие истражувања се доста скромни и достапни се на научната јавност. Остануваат отворени мотивите за едното истражување, а за нив мора да постојат одлуки на сојузната влада на Југославија, а кој, колку и дали бил информиран во Македонија се прашања што би било интересно да се одговорат. Се надевам дека ова ќе биде провокација да се започне со пребарување во архивите во Белград за да се разјаснат некои од овие дилеми.
Искрена благодарност до проф. д-р Трајче Стафилов за исцрпните информации, а посебно за трудот објавен во САНУ
уште еден потсетник за Лорандитот, за чие локално депо најдобар поглед даде офроуд репортажата на Миленко за рудникот Алшар, но која испари од нет, сега ја има само анализата на Снежана од Код, како и да е со оглед дека има доста интерес за овој минерал сакам да укажам дека непотребно и ризично е на своја рака да се брка истиот и пред се' заради отровност http://www.healthy.net/scr/article.aspx?Id=1854
По повод последните настани кога професори од Германија беа „фатени“ со примероци на минерали во Алшар, повторно во сите наши медиуми се појавија написи за потенцијалите на овој рудник. Повеќе новинарски екипи, по кој знае кој пат, го посетија Алшар и преку разговори со месното население се трудеа да ги одгатнат тајните на ова наоѓалиште. Сите „знаат“ дека има нешто недоречено, мистериозно, нешто неизмерно важно што ќе реши многу суштински светски проблеми. Меѓутоа, резултатите од научните истражувања се познати и не се спектакуларни. Постоеле две потполно различни научни истражувања со минералите од Алшар, едното е општопознато, другото може да се каже дека било тајно. Остануваат нерасчистени вистинските мотиви за второво истражување, може само да се претпостават, но одговорот за тоа не се наоѓа во Мајден, туку пред се' во архивите во Белград – таму треба да се „копа“ и да се побараат документите и вистинските причини. Во продолжение би сакал да дадам поедноставен опис на научните истражувањата и резултатите од нив кои се надевам ќе придонесат да се разбијат некои заблуди околу овој рудник.
Рудникот бил познат уште многу одамна, според најдени алатки во рудникот некои тврдат уште од античко време, иако според други поконзервативни процени тој е познат од 12 или 13 век. Поголема експлоатација на рудникот започнува во 1881 година кога една англиско-француска компанија добила концесија од Отоманската империја. Населбата и рудникот во близина на с. Рожден биле познати како Мајден, што на турски јазик означува место каде што има руда. Концесионери на рудникот биле браќата Алатини, а главниот инженер бил Шарто и така рудникот бил прекрстен во Алшар (Allchar)) од почетните букви на нивните имиња. Заради разните транскрипции од кирилица во латиница, се сретнуваат и следниве имиња: Alsar, Alsar, Alshar или Alchar. Браќата Алатини биле Евреи од италијанско потекло и прво започнале со мелници, а потоа се прошириле и во други дејности. Познато е дека Евреите биле добро прифатени во Отоманската империја и затоа во тоа време Солун бил град со најголема популација на Евреи во Европа. За жал, како и во Македонија, во Втората светска војна 95 отсто од нив биле испратени во концентрациони логори. Во времето на браќата Алатини, се' до почетокот на Балканските војни, арсен-антимоновата руда преку пристаништето во Солун била извезувана во Англија и во Германија. Интересно е дека во летната резиденција на фамилијата Алатини, кога е отворен во 1926 година, бил сместен Универзитетот на Солун, а денес таа се користи како зграда на локалната самоуправа.
По Втората светска војна извршени се три темелни геолошки истражувања на Алшар, од 1953-57, 1962-64 и 1970-74. Истражувањата од 1960 биле во централниот дел на рудникот и тогаш се утврдени резервите на антимон, арсен и талиум. Според овие процени, резервите на арсен изнесуваат 15 000 тони, антимон 20 000 тони со просечна застапеност од 0,5 отсто што се смета за средна и талиум над 500 тони, со просечна застапеност од 0,1 отсто. Покрај тоа се проценува дека во Алшар има околу 20 тони злато.
Талиумот во Алшар се сретнува пред се' во форма на минералот лорандит, кој хемиски претставува талиум арсен сулфид. Најчесто има кармин црвена боја и има релативно мала тврдина, слична на гипсот. Значи дека е многу кршлив и бидејќи најчесто се сретнува диспергиран во реалгар или аурипигмент, кристалите што може да се издвојат се мали, обично помали од 1 цм. Заинтересираните може да видат кристали од лорандит изложени во минералошката збирка во холот на Институтот за хемија при ПМФ во Скопје.
Лорандитот бил за првпат опишан во 1894 година од страна на Кренер, познат минералог, подоцна и член на Унгарската академија на науките. Како да го антиципирал неговото значење за фундаменталната физика и новиот минерал го крстил во чест на Барон Лоранд фон Етвос, физичар од Унгарија. Лоранд едно време бил претседател на Унгарската академија на науките, како и Министер за религија и образование, но многу брзо дал оставка затоа што функциите не му дозволувале да се занимава со она што најмногу сакал, научна работа. Покрај името на минералот лорандит, меѓународната научна заедница во негова чест го има доделено префиксот Е за означување на 1X10-9, во сега веќе напуштениот CGS систем на единици. Универзитетот во Будимпешта, каде поминал најголем дел од кариерата, во 1950 година е преименуван во Универзитет Етвос Лоранд.
Освен во Македонија лорандитот се наоѓа и во наоѓалишта на злато или жива во Таџикистан, во Кавказ, Русија, во Кина, Иран, Швајцарија и на повеќе места во САД. Меѓутоа, Алшар е најбогатиот извор на лорандит. Исто така, треба да се одбележи исто така, дека во Алшар се најдени повеќе од 40 минерали, од кои повеќе од 10 во својот состав имаат талиум.
Лорандитот дошол во фокусот на физичарите пред околу триесетина години како можен геохемиски детектор на неутрина. Според т.н. Стандарден модел, познат и како Периоден систем на физичките честички, постојат три типови, или како што физичарите ги нарекуваат „вкусови“ на неутрина. Постоењето на неутриното, за прв пат го постулирал Паули во 1930 година. Има маса нула или многу блиску до нулата, патува со брзина на светлината кога масата е нула, нема полнеж и има неверојатна продорност и затоа многу тешко може да се детектира.
Соларните неутрина потекнуваат од реакциите на фузија што се одвиваат во јадрото на Сонцето. Според Стандардниот соларен модел, предложен од Бакал , при фузија на четири протони се образува едно јадро на хелиум, а истовремено се ослободуваат две електронски неутрина. Всушност моделот е малку посложен, се одвиваат повеќе процеси и се ослободуваат и други типови на неутрина, но овој процес е доминантен. Интересно е да се одбележи дека неутрината од сончевото јадро до неговата површина патуваат само 2 секунди, додека на фотоните за да го поминат тој пат им треба милион години. Од површината на Сонцето и неутриното и фотонот патуваат со брзина на светлината и им треба околу 8 минути да стигнат до Земјата. Пресметано е дека на секој квадратен сантиметар на Земјата, колку што е, на пример, површината на еден нокт, секоја секунда поминуваат 65 милијади соларни неутрина. Бидејќи неутрината незначително се апсорбираат, практично истиот број поминува и излегува од другата страна на Земјата. Сепак, еден исклучително мал дел од неутрината стапува во интеракција со некои супстанци и таквите ретки процеси се основа на детекторите за неутрина.
Пребројувањето на неутрината, за да се потврди предложениот модел на Сонцето, започнало во средината на 1960 година од страна на Дејвис, кој поставил специјално изградена опрема во рудник на злато во Јужна Дакота, САД, на длабочина од околу 1500 метри. Длабочината е многу важна за да се елиминира дејството на космичкото зрачење кое детекторот би го регистрирал со што би се добиле погрешни резултати. Со многу макотрпни и прецизни мерења кои траеле повеќе од 20 години утврдил дека детекторот функционира, меѓутоа бројот на неутрината бил само една третина од теоретските предвидувања. Ова било наречено „проблем на соларното неутрино“ и повеќе години ги збунувало физичарите, требало или да се модифицира моделот или да се проверат експериментите – затоа почнале да се бараат алтернативни детектори за соларното неутрино.
Повеќе новинарски екипи, по којзнае кој пат, го посетија Алшар и преку разговори со месното население се трудеа да ги одгатнат тајните на ова наоѓалиште. Сите „знаат“ дека има нешто недоречено, мистериозно, нешто неизмерно важно што ќе реши многу суштински светски проблеми
Биле земени предвид повеќе реакции како неутрински детектори со употреба на галиум, литиум, манган итн. Во 1976 година Фридман од САД предложил дека како детектор може да се користи талиумот кој при интеракција со неутрина се трансформира во олово. Сметал дека ако се изврши анализа на стари талиумови минерали, количеството на олово во нив би требало да одговара на бројот на неутрина кои во текот на милениумите поминале низ минералот, а оттука би можела да се пресмета вкупната активност на Сонцето. Таткото на моделот, Бакал уште веднаш искажал сомневања за хипотезата на Фридман. Неговите резерви за геохемиските детектори, меѓу другото, биле што скоро е невозможно да се одреди уделот на космичките зрачења, како и радиоактивноста на околината, поради ерозијата во самите наоѓалишта во опсег од неколку милиони години. Веројатно затоа Фридман во 1977 година не успеал да добие проект и финансии од Националната фондацијата за наука на САД. Меѓутоа, оваа хипотеза била прифатена од германски научници во 1983 година и тогаш Алшар, заради релативно големата застапеност со лорандит бил логичниот избор за да се врши истражувањето. Движечката сила зад проектот кој бил наречен LOREX (LORandite EXperiment) бил Павиќевиќ, физико-хемичар, професор од Факултетот за рударство и геологија на Универзитетот во Белград. Почнувајќи од 1985 година, за времето на владата на Анте Марковиќ, проектот бил финансиран од сојузни фондови. Во проектот имало и учесници од неколку институции во Македонија, а за издвојување на лорандитот се потрошени 300 000 марки. Во Алшар е направен нов ископ на длабочина од 30 метри, ископани се 10 тони руда, и од неа во Железарница Скопје се издвоени 500 грама лорандит кои се испратени во Белград.
И покрај сите политички проблеми, проектот бил финансиран од разни фондови се' до 2000 година. Бил поднесен и германско-југословенски проект до Европската унија, но тој не бил прифатен и не бил финансиран. Од податоци на Интернет, се гледа дека Павиќевиќ сега е почесен професор на Универзитетот во Салцбург, и дека австриската влада од 2008 до 2010 година ќе го финансира проектот под раководство на Амтауер. Основата цел, малку сизифовска, е да се пресмета ерозијата околу рудникот во периодот на постење на лорандитот од над 4 милиони години за да се пресмета уделот на космичкото зрачење како и природната радиоактивност во тој временски период. Во меѓувреме сите проекти со геохемиски детектори за неутрина се прекинати. Инаку, Павиќевиќ, уште од почетокот, со цел што повеќе да го промовира проектот, организирал две меѓународни конференции и пет меѓународни работилници. Меѓутоа, и покрај сите негови напори и публикации, во една прегледна статија објавена во 2004 година, каде се опишани експериментите за детектирање на неутриното, LOREX воопшто не се ни споменува.
Во меѓувреме проблемот на соларното неутрино во основа е решен со серија експерименти кои се изведени на неколку места во светот. Најважни се оние вршени во Институтот за истражување на космички зраци во Опсерваторијата Камиока, Јапонија кои траеле околу 20 години. Паралелно со тоа се правени мерења во Опсерваторијата за неутрина која се наоѓа во рудниците во Садбери, Канада на длабочина од 2.000 метри. Сите овие долги и исклучително скапи експерименти покажале дека мерењата на Дејвис биле точни, но извршена е модификација на Стандардниот модел. Според зборовите на Бакал, неутриното „страда“ од multiple personality disorder или, постоење на повеќе идентитети во една честичка кои ги менува во зависност од енергијата. Овие фундаментални истражувањата продолжуваат во насока на конструирање на уште поосетливи детектори за соларни неутрина.
Во 2002 година Дејвис заедно со Кошиба, кој раководел со експериментите во Јапонија, ја добиле Нобеловата награда за физика за детектирање на сончевото неутрино. На Интернет страните на Нобеловата фондација постојат повеќе интересни и детални написи од непосредните учесници на овие настани.
...
Edited by +Protagorist - 24-Nov-2013 at 19:39
HaјсилнoтoOpужјe е вo caмитeHac cинaпoвo3pнo co НaдeжВepaЉубoв
Mnogu interesno video. Se utepavme od eskurzii vo Egipet i slični mesta,a i ne znaeme što sve ima kaj nas. Go mrazele ili ne,ama eden od retkite novinari koi napravil reportaži za Cocev kamen,toa vo poleto kako bukva(gostin mu beše Tentov) e Milenko Nedelovski.
малку трокира околу инфото гостинот иако прилично точно го елаборира македонското античко рударство, а нема причина и да се гледа на криво кога жонглира со истото во костец со мегалитите и пелазгите, но во основа интересно звучи сето ова како локална рударска мапа
во принцип рудници имаме на претек но ретко кој историски ги истражува
HaјсилнoтoOpужјe е вo caмитeHac cинaпoвo3pнo co НaдeжВepaЉубoв
You cannot post new topics in this forum You cannot reply to topics in this forum You cannot delete your posts in this forum You cannot edit your posts in this forum You cannot create polls in this forum You cannot vote in polls in this forum
Quote 
особено проверка на херметичност кај реактивните мотори (млазни и ракетни) но тук таму и кај останатите мотори со внатрешно согорување [1]
Topic Options
