Македонски железници низ слика и видео

Но 1918-та година дошло до идеја за промена на трасата, најповеќе поради двата моста на Вардар кои носеле само главоболки.

Решено е да после стражарата трасата буквално го заобиколи масивот, така да се избегнат мостовите и со тоа да се иде само од десната страна на реката.

Трасата нагло е занесена кон десно правејќи остар лак.

Но, и тука не е крајот на оваја делница, 1959 година после многу перипетии и барања железницата добива дозвола да пробие тунел и да ги скрати маките со тркалата кој поради оштрата кривина морала стално да ги заменува изабените со нови.

Значи повторно на почеток кај Кадина река и градба на тунелот,

кој е со должина од 1238 метри и со сосема мал лак.

Излагајќи на другата страна од масивот

го фаќа правецот према југ

И денешната траса, за која се надевам дека во блиска иднина ќе има нова промена се за цел на зголемување на брзината на овој правец.

Но да ги пуштиме Вардар и пругата да течат и понатаму по преубавата клисура.

 

Пред мене се појавува стојалиштето само еден електро објек ! Д али вредеше патот до тука ?

Тргнувам према ладовината под огромното дрво за мал одмор и размисла на која страна да продолжам.

Ми приваѓа мештанин-викендаш, кој повеќе време проведува тука него во Скопје и ми раскажува за згодите и незгодите на ова стојалиште.

Погледот ми го влече жената на тремот, ако помисливте дека тоа е неговата сопруга, како и многуте сте се измамиле, тоа е кукла која патниците на оваја релација ги остава стално во недоумица.

Стојалиште Пчиња  41°49'7.83"N   21°40'10.20"E

Повторно назад и повторно познатиот звук и тлото кое испод мене подрхтува.

Полека се качувам по козјата патека обвиена сета во зеленило и звукот на природата.

Занесен во тие заборавени звуци ми протатнува “шпанецот“ за Кочани,

На затоа змиестата товарната композиција успевам да ја уловам во мојот објектив иако веќе доста заморен од качувањето,

на чие чело ја влече MZ 441-755

Но да се навратам уште малку на ова стојалиште и неговата преубава околина.  

Качувајки се да ја направам панорамата на Пчиња, веќе високата температура и успонот го сторива своето, немав снага да го продолжам патот уште за едно 800-тини метри до манастирот Св. Илија кој е длабоко утопен во букова и брезова шума и со исклучително ладна вода во него, која итекако ми беше потребна.

Почна повторно спуштање, кое секогаш е потешко од качувањето, но панарамата компензира се.

И повторно во близина на пругата.

И нова идеја за ново истражување, дали стојалиштето Пчиња секогаш било само стојалиште.

Продолжува

 

Возачите кој поминуваат на автопатот  Скоје – Велес на E75 сигурно е запазиле прекрасната железничка станица длабоко во кањонот на реката Вардар – Рајко Жинзифов

Која полека заблеснува со сета своја убавина на првите сончеви зраци.

И неколку детали од преубавата пластика.

Оградата од ковано железо.

Прекрасна фасада

Но да се вратам на на мојата тема,

Пратејќи ја пругата тргнувам кон правец на Велес,  нерадо оставајќи ја станицата за која има уште многу да се раскажува.

Секаде обилно зеленило, водите на Вардар и во длабочината прекрасен виадукт

Секаде околу бујна вегетација и пругата која кривуда.

И после педесетина прејдени метри утопен во зеленилото се назира објект

И патокази кои ме стават во недоумица, право или лево