Зависи од многу фактори на групата која се преселила. Македонците во Австралија се воглавно печалбари кои се преселиле во потрага по подобар живот пред многу децении и Егејци кои бегале од геноцид пред скоро еден век. Сеќавањата и преданијата им се од тогаш, а бидејќи ги имало во голем број тие опстанале и се пренеле на поновите генерации; вториве, протерани поради етничката и јазичната припадност очекувано се многу почувствителни на тоа. Со тек на време врската со матичната земја се губи и останува тоа што било со нив кога се отселиле, што може да се трансофрмира во романтизирање на матичната земја и искривени перцепции за неа; истовремено луѓето од матичната земја може да се чудат на дијаспората. Па многу луѓе што емигрирале во 90/00-тите мислат дека Македонија сè уште е транзициска дупка додека не се вратат на посета.

Турците во Германија и остатокот од западна Европа се воглавно селани и работничка класа кои се преселиле да работат во индустрија, а бидејќи ги има во голем број и дел од нив живеат во полу-паралелни општества, не мислат многу поразлично од луѓето во средините од кои дошле. Во Белгија скоро сите Турци се од Афјон и околината, еден од поконзервативните региони во западна Турција. Да беа средна класа од Одрин или Измир до сега ќе се асимилираа. Турците во Британија и Северна Америка, пак, се многу поинтегрирани. Зависи и од политиките на земјата примач и колку и како таа се труди да ги прифати и асимилира дојденците.

Исто како што младите Индијци што одат во Калифорнија да работат во IT се поразлични од фамилиите што се селат во Британија, кои пак се поразлични од мажите кои слугуваат во арапските земји.

Колку луѓе отприлика зборуваат австрало-македонски, колку заборавиле/не научиле македонски/ретко го користат, а колку зборат стандардно/на постоечки дијалект? Иако немам ништо против истиот да стане нов прифатен дијалект, сепак подобро би било дијаспората да научи регуларен македонски, било стандарден, било матичен дијалект.