Почитувани,

Ве информираме дека заврши акцијата за хортикултурно облагородување на Коридорот 10 на патниот правец М-1, на потегот од надпатникот кај месноста Прдејци до граничниот премин „Богородица“ на границата со Република Грција, каде беа посадени вкупно 6.095 садници од олеандри во вкупна должина од 6.600 километри. Садниците од видот Nerium Oleander се поставени на средишниот зелен појас на патниот правец М-1. Исто така, изведени се и работите за поставување на систем за автоматско наводнување и заштита на растенијата.

По примерот на автопатот од граничниот премин Евзони до Солун, каде по целата должина има заседено олеандри, Македонски шуми планира слично разубавување и на македонскиот дел од Коридорот 10

ЈП Македонски шуми ќе ни ја разубавува државата. Освен традиционалното масовно пошумување на голините, од ова ЈП најавуваат засадување на украсни садници на влезовите и излезите на сите градови, а зеленило ќе има и околу автопатиштата. Директорот на Македонски шуми, Владимир Бахчовановски, вели дека се во преговори со ЈП Македонија пат за реализација на оваа идеја.
- Кога патувате во градовите од соседните држави се забележува дека на влезот и на излезот има многу зеленило што е фина глетка за луѓето кои доаѓаат во градот. Со Македонија пат сме во преговори за слична акција за пошумување на местата во влезот и на излезот во секој македонски град. Пошумувањето ќе биде со различен вид на садници што би одговарале на конфигурацијата на теренот. Планираме пошумувањето да биде според системот "капка по капка" за да можат садниците да се зафатат - вели Бахчовановски.

По примерот на автопатот од граничниот премин Евзони до Солун, каде по целата должина има заседено олеандри, Македонски шуми планира слично разубавување и на македонскиот дел од Коридорот 10.
- Во преговори сме за потегот од Смоквица до Гевгелија да го пошумиме со олеандри. Таму каде што дозволува теренот, олеандрите ќе бидат засадени во средината на автопатот, а некаде и покрај патот - нагласува Бахчовановски.

Годинава ќе се пошумат и пределите каде не можат да виреат автохтони дрва, како чемпрес, црн и бел бор, бреза и слично. Такви предели има околу Неготино и Свети Николе и уште неколку места каде останале неуспешни неколкуте обиди да се зазеленат.
- Почвата и влажноста на воздухот на овие места не дозволуваат ваков тип на садници. Ќе се обидеме да ги пошумиме таквите предели со различни видови кактуси и со алое вера од Анталија. Освен што би изгледало убаво на таков терен, понатаму тие дрва би можеле и комерцијално да се искористат - додава Бахчовановски.

Тој најавува и за годинава успешно спроведување на акцијата Ден на дрвото.
- Владата зацрта стратегија да пошумуваме 10 милиони садници во март и исто толку во октомври. За сите овие потфати ни требаат многу садници. Инвестиравме во нашите расадници и го зголемивме процентот на произведени контејнерски садници. Отвораме три нови расадници и годинава планираме да произведеме од 20 до 30 милиони садници - вели Бахчовановски.

репортажа од ударниот сообраЌаен коридор на македониЈа со славно име и неславен изглед

Александар Велики со дупки велики

Центарот на Балканот и крстосницата на овој дел од Европа е овде во Македонија... Така зборуваат нашите политичари и геостратези. Ако е така, дали ние тоа доволно го искористуваме и дали со нашата патна инфраструктура одговараме на тој предизвик? Со еднодневно возење по ударниот наш коридор со кој се гордееме, а сега има и ново име, автопат Александар Македонски, побаравме одговор на ова прашање.

Само што излеговме од Скопје веднаш грда слика: на кратко растојание неколку животни лежат на патот буквално распарчени. Заштитната мрежа што треба да нуди безбедно возење е испокината. Потоа и на сите патарини наидовме на кучиња-скитници. Веднаш по одминување на Куманово налетав на човек што го претрчуваше автопатот. За малку ќе излетав од патот обидувајќи се да го избегнам. Возев 130 километри на час - вели белграѓанец.Втората покрупна грда слика беше веќе кај Катланово. Убаво осмислениот ресторан „Македонија“ сместен на самиот раб од патот не само што не работи туку е уништен и обраснат со високи треви. Нем сведок за состојбата во државата, која засилено се рекламира како туристичка дестинација.

Уште пострашно е на средина од патот кон Велес, каде што е единствениот паркинг што се издвојува од коловозот. Раководството на „Македонијапат“ тука треба да остави мачети за намерникот (како во прашумите) да почне да ги сече високите треви и испреплетени стебла ако сака да стигне до клупите и масите за седење. За подобар имиџ, оваа организација, која со години собира патарини, треба да остави и неколку антиотровни серуми оти „врие“ од змии, но и по некоја штипка за нос оти ѓубрето смрди неиздржливо. Побегнавме што е можно побрзо, како што сигурно прават и сите други што застанале на ова место.

По долго возење по дупки и нерамнини, вистинско освежување е глетката по Велес, каде од височинка се гледа голем комплекс со мотел и други згради околу него. Ама и тука остануваме со стариот имиџ: се' е напуштено, нема ниту луѓе ниту автомобили. Единствениот човек, кога не' забележам со недоверица се оддалечуваше од нас. Го прашуваме дали е тука вработен, а тој забрза со чекорот. Од единствениот автомобил, кој имаше унгарски таблички излезе жена со одбранбен став. Тоа не' натера да сфатиме дека се исплашени. А како и не би биле кога толкав простор покрај најпрометната сообраќајница е сосема напуштен и без луѓе. Се преставивме.

- Што се случува овде, зошто ова е празно и запуштено - веднаш не' праша средовечната жена. Не стигнавме ниту да смислиме одговор со кој нема да ја „кодошиме“ нашата држава, таа ни поставува потпрашање: „Да не е ова последица од војната што ја имавте пред осум години?“. Некои прашања навистина не заслужуваат одговор. Објаснувавме, сепак, дека е транзицијата и слични приказни...

- Па како е можно, ова беше прекрасно место. Зошто не е приватно - не прашуваа двајцата повикувајќи не' да ни покажат каде во 1989 година кампувале зад мотелот. „Ве жалиме, навистина ве жалиме“, беа зборовите што цело време ги споменуваа додека евоцираа спомени. Жалевме и ние слушајки дека нашите патишта пред 20 години биле пример за Унгарците. Жалевме и од сознанието дека во тоа време за Грција тие оделе со „трабант“, а сега гледавме дека се со нов тип на „пасат“.

Со носталгија по младоста средовечниот пар остана уште малку да се потсетува на некоганите времиња, а ние поради нелагодноста побрзавме да заминеме. Во погледот им се гледаше дека со жалење не' отпоздравуваат. Како утеха, блиску до мотелот се прави царински терминал, а и бензинската пумпа е добро снабдена. Беше застанат грчки автобус со спортисти.

- Овде застанувам секогаш оти е единственото место каде што може да се купи сок или вода - вели возачот на грчки автобус.

Кај Демир Капија пак налетавме на напуштен комплекс и бензинска пумпа. Јасно видлива чешма и вода единствено има во клисурата помеѓу Скопје и Велес кај црквичето направено од верници. Дел од нив сега чека Бог да им се реваншира со по некој турист што ќе застане и ќе купи скромно сувенирче од скромните тезги. Земските богови од „Македонијапат“ местото ниту го обележале пристојно.

Обележувањето и знаците се уште една од многуте грди (но, пред се', ризични за живот) слики на нашиот автопат. Сообраќајните знаци што не се скриени од тревата се преполовени или турнати. Некои се нелогични или не се отстранети од времето кога пред две години поради поправки се возеше двонасочно. На многу места големите стрелки на асфалтот се недоизбришани.

- Возев по еднонасочен пат и наеднаш гледам стрелки за спротивен правец. Се скаменив и застанав, но потоа набљудувајки сфатив дека не сум јас грешка, туку други не си ја завршиле работата - иронично ни вели еден дански камионџија.

Ние налетавме на стрелките кои ако ги следиш насочуваат да се мавнеш во челичната ограда. На некои места тревата почнала да пробива дури и од под асфалтот и ги прекриваше автознаците. Позади еден таков џбун се беа скриле полицајци и мереа брзини на автомобилите со радарот.

По она што ние го искусивме, огромните дупки (длабоки и десетици сантиметри) по автопатот многу повеќе дејствуваат превентивно отколку самите сообраќајци.„Автопатот слободно може да се преименува од Александар Велики во ‘Дупки Велики’, вели во писмото до редакцијата револтиран читател, потпишан како Ангелко Ангелески. Вакви се забелешките на секој што го прашавме за тоа како го оценува автопатот. Никој не му даде повеќе од „двојка“.

- Ставаат многу неквалитетен асфалт, кој тешките камиони го набраздуваат за кратко време. Кој не го познава патот, а вози брзо може овде и живот да остави - вели скопјанец.А тешките камиони всушност и се најприсутни на патот. Неизбежен „декор“ се и долгите колони на воени дури и борбени возила на КФОР. И во двата правца сретнавме по еден конвој и тоа со развиорени грчки знамиња. Нормално, на патарина само пролетаа. За нас тоа е автопатот Алекесандар Македонски, за нив тоа е само патот Е-75 како што го обележуваат во Европа... Но, како и да е, се' додека имињата на патиштата ни се поважни од нивниот квалитет, многу, многу километри ќе не' делат од Европа.