Скопје после земјотресот

во право си кога велиш осумдесети, но сеуште имаше некое она друго расположение, сосем друга атмосфера, додека почетокот на девеесетите беше еден феномен от тмурна атмосфера која само преку лето заради испустувањето на градот изгледаше невообичаено интересно...

абе види чим банка на онаква камена фасада врз банкоматот неможе да си дозволи подобра настрешница од тенда, што повеќе муабет да се прави. реално претходно и да сакаше некој да наметне некаков стандард не ни можеше, како сега што е ова со нормата за фасадите (која ќе треба бајаѓи фор за да се закорени). најпрво мислам треба да се отрезниме од бунилото на наводна беспарица, да стегнеме ремените и да се освестиме дека во европа тешко дека ќе влеземе со ваков филм, ова ако под итно не се почне бар на шминката да се работи, дефинитивно ќе ни ја натоварат и неа како бенчмарк.  

прво немаме стандарди во општи работи како унификација на киосци ако ништо друго по бои, тука се зеленилото но цвеќето, и она што се сади е држ ме мајко заминав, а хаосот со рекламите е посебен феномен, за градбите и да не почнувам... порано бар ови е нешта беа под конец, нормално заради системот, но имаше кај народот некој ред, сетне се распушти до степен на графити среде центар

фоткиве се од 2003 но заради атмосферата ги постирам тука, ова е најверојатно сликано со 100-ASA т.е. ISO-100, ем есен па уште и послепладне и тоа е тоа, атмосфера на сепија која порано и донекаде ја живеевме, дури и свежите зелени бои по зградите во аеродром изгледаа тмурно пастелни, особено есен и зима. вакво чувство во скопската урбана атмосфера мислам бидна во транзицијата кога се создаде некој вакум на апатија па и се одоколу беше калливо, немаше никакво поместување напрапред освен тапкање во место па и затерување наназад (тук-таму по нешто транзициона архитектура), се она што во комунизмот беше тазе на некој начин брзо успеа да кородира, од фасади преку автобуски постојки па се до светлосни реклами (ех оние старите на есм и зоил), смешно но монотонијата ја разбиваа циркузи или вртелешки, се останато дишеше на видео касети и евентуално тазе рејв музика, која на цел тој амбиент додаваше екстра вакум на парализирано бегство од реалноста... може некому ќе му се чини дека претерувам но бар јас го имав тоа чувство незнам за другите, а единствено нешто што истото го реметеше беше одење на планина или излет по околните села, па дури и СРЦ Сарај...   

пополека почнавме од сепија да излегуваме, арно ама се повеќе во хаотично шаренило ја тераме, не знаеме да ја избалансираме целосно, и можеби не треба тоа да биде индивидуално, туку треба колективно да воспоставиме некои стандарди во урбанизмот, неможе само да крпиме мора сеопфатно да Скопје да го ретушираме, но не доброволно туку законски обврзувачки... па до кога нова железничка станица ќе биде или само бетон или замачкана тук таму, добро ако ништо друго ова новиве булеварски жардињери бар се бели а не сиви, мало олеснување, но и тие треба да ги испрскаат со некој украсен малтер а не да ги остават ко чист бетон, но за сега тоа е тоа скопје како сеуште да се опоравува од разни земјотреси.