Православна сакрална архитектура

еве по некој туристички патоказ, ех да имаше вакви кога и јас бев еским бар поубаво ќе си ја научев традицијата, ако не и Верата, додека скитав по Македонија, но еве сега и кој век сме ем интерактивни та пак скромни сме со туристички а не па духовни патокази


ПАТЕКИ КОН МАНАСТИРИТЕ НА БАБА ПЛАНИНА - http://www.pelagonijaregion.mk/portal/index1.php?page=info&cat1=10&cat2=37 каталогот е 156MB, а е описна брошура за Црквите на Пелистер, додека маршутите може да ги проследите и симнете од issuu каде ги има и нивните англиски верзии   [1][2][3][4][5]


ВРЕМЕТО НА БАЗИЛИКИТЕ ВО ОХРИД - http://www.see-heritage-download.org/Ohrid_Makedonska.pdf [1]


Edited by Max - 04-Jun-2012 at 17:42

 
Академик Блаже Ристовски неодамна спомна дека планира да ги прелиста турските архиви, но за тоа му е потребен преведувач од арапски турски јазик на современ денешен турски јазик или на било кој друг современ денешен јазик, па ако некој од вас познава таков преведувач, контактирајте го академик Ристовски, не знам каде и како да го контактирате, веројатно во МАНУ би можеле да ви дадат информации за тоа каде и како да го контактирате.

нема мажи кои би копале по ватиканските архиви и да напишат семинарски,магистерски и докторски трудови.најлесно е да се напише некој труд од видот на една докторска дисертација `паганските верувања и обичаи во тетоските села....` и завршена работа.

Со закаснување го пишувам овој пост,со напомена дека во 1619 година ватикан правел разлика помеѓу СРБИ,МАКЕДОНСЦИ И БУГАРИ






           
Светата столица одвојувала посебни стипендии за Македонци пред четири века!

Во огромниот фонд на Ватикан има многу интересни, всушност сензационални сведоштва за Македонија и за Македонците, кои покриваат период од 1622 до 1644 година. Според еден од документите, во Колеџот во Лорето во 1620 година студирале тројца Македонци, стипендирани од Ватикан




Ватикански документи за Македонија од 17 век
Во трезорите на Ватикан се чуваат значаен број документи за Македонија и за Македонците, кои допрва треба да бидат истражени и објавени. Во архивот на Конгрегацијата за пропаганда на верата во Рим (Арцхивио делла Сацра Цонгрегазионе де Пропаганда Фиде), кој е формиран за да ги собира и чува документите од тајното дипломатско функционирање на Светата столица, се чуваат документи што го покриваат периодот од 1622 година до денес. Првиот секретар на Конгрегацијата, Франческо Инголи, уште од основањето на Конгрегацијата како „ресор за пропаганда на католицизмот во светот“, целокупната документација систематски и стручно ја распоредувал, а на тој начин ги удрил темелите на денешниот архив.
Кога по десет години работа се собрала голема збирка на тајни документи, Инголи почнал да го пишува првиот водич (Мемориа Рерум), овозможувајќи со тоа лесно и едноставно пронаоѓање на сите архивирани списи. Од друга страна, пак, одредувајќи простор во Ватиканската палата за сместување на архивската граѓа, папата Урбан Осми покажал не само разбирање за напорите на Инголи туку со тоа оваа драгоцена збирка ја ставил под личен надзор и патронат. Извесен период документите се наоѓале во Апостолската канцеларија, каде што била и канцеларијата на Инголи, а потоа оттаму, по неговата смрт, збирката била преместена во зградата на Конгрегацијата за пропаганда на верата. Веќе кон крајот на 18 век овој архив поседувал богатство со кое го привлекол вниманието и на францускиот цар Наполеон. Имено, Наполеон наредил целокупната архивска граѓа да се пренесе во Франција, од каде што, по неговиот пад, повторно е вратена во Рим и сместена во просториите на Конгрегацијата, каде што се наоѓа и денес. За време на транспортот во Франција, односно при враќањето назад, одреден број кутии со значајни документи засекогаш биле изгубени, а 74 кутии стигнале во Виена. Овие 74 кутии австриската влада ги вратила во Конгрегацијата дури во 1925 година. Како работела Конгрегацијата, односно Центарот за пропаганда на верата во Ватикан?

СЕДНИЦИ ВО ПРИСУСТВО НА ПАПАТА

Според документите од функционирањето на оваа институција може да се види дека е основана во времето на папата Григориј Петнаесетти. Документот за основање е потпишан на 6 јануари 1622 година, а основна задача била да стане централен и врховен орган за ширење на римокатоличката вера, односно за создавање унија со православието и враќање на протестантите во пазувите на Римокатоличката црква. Освен тоа, обврска на Конгрегацијата била да го организира и надгледува ширењето на католицизмот меѓу нехристијаните. Конгрегацијата, според актот за нејзиното основање ја сочинувале 13 кардинали, од кои еден бил префект, двајца прелати и секретар. Во овој состав подоцна влегол и еден кармелитанец, а потоа и протонотар и акцесор на Светиот уред. Членовите на Конгрегацијата редовно одржувале седници еднаш месечно, и тоа најчесто во присуство на папата. На тие седници (Цонгрегазионе Генерали) биле разгледувани важни прашања, додека оние сложените биле поверувани на посебни комисии што ги воделе кардиналите во Конгрегацијата и други експерти (Цонгрегазионе патриколари). Секојдневните работи ги водел префектот на Конгрегацијата со секретарот и минутантите. Тие одржувале седници еднаш неделно (Цонгресси). Прашањата, кои барале интервенција на папата, му биле соопштувани лично нему на аудиенција. Своите одлуки Конгрегацијата ги објавувала со декрет, препораки и писма.

До 1665 година генералните или месечните седници се одржувале во присуство на папата, меѓутоа таа практика е прекината во 1666 година. Оттогаш, секретарот на Конгрегацијата, во одредени денови, го известувал папата за најважните прашања и од него барал неопходни одобрувања за решавање на прашањата што ја надминувале надлежноста на префектот и на целата конгрегација. Од овие извештаи, и кратки молби, поднесени до папата, основан е посебен фонд. Мнозинството документи во овој фонд се однесуваат на прашања од приватен карактер, како молби, индулгенции, привилегии, одобренија за склопување брак во недозволени степени на сродство и слично. Овие прашања, односно прашањата за кои реферирал папата, во почетокот биле бележени во општи бележници, а подоцна секој предмет бил запишуван на посебен лист. На крајот на листот секретарот на Конгрегацијата ја нотирал и одлуката на папата.

СТИПЕНДИИ ВО 1619 ГОДИНА!

Во еден документ од 1624 година се зборува за обновување на Илирскиот колеџ, значи Словенски колеџ во Лорето, кој би основан 1580 година. Токму своето образование на овој колеџ го почнале 40 студенти. Пред тоа, во 1593 година, истиот колеџ бил преселен во Рим, а бројот на слушателите бил сведен на 12 ученици. Во 1619 година, далматинските бискупи побарале папата Павле Петти да донесе одлука колеџот да се врати во Лорето, а истовремено да се доделат места на питомци„Срби, Бугари и Македонци,кои во иднина нема да имаат причина да се обраќаат до Светата столица за стипендии“. Значи, уште во 1619 година во Ватикан правеле разлика меѓу Македонците, Србите и Бугарите, па затоа за нив била одобрена посебна квота во колеџот, посебна графа во документите за апликација како за одделен народ за кој треба да се одвојат одреден број места според националната припадност. Во Колеџот во Лорето во 1620 година студирале тројца Македонци, стипендирани од Ватикан.

Освен овој, во Архивот на Когрегацијата, односно во Ватикан, има и друг документ што е мошне значаен за нас. Станува збор за писмо од февруари 1625 година, испратено од Мантова од охридскиот патријарх Порфириј Палеолог. Во писмото го известува папата дека поради болест се задржал во Мантова, и дека тука ја добил веста да не се враќа во својата резиденција во Охрид, затоа што му се заканува голема опасност од Турците поради големиот долг на неговите претходници кон Портата. Се работи за даноци што ги наметнал султанот, а кои Охридската патријаршија не можела да ги плати. Во прашање се околу 40.000 скуди. Откако Конгрегацијата го добила ова писмо на патријархот Порфириј, стигнува понуда да остане во Мантова и да служи во црквата според неговиот обред, но Порфириј таа понуда не сакал да ја прифати без дозвола на папата. Конгрегацијата веднаш го известила папата за барањето на охридскиот патријарх, односно одлучила писмото на Порфириј да го достави за одлука до папата.

ОД ТАТКОВИНАТА НА АЛЕКСАНДАР!

Исклучително интересни се двете оригинални писма на „епископот македонски Мардарије од отечества великого цара Александра“, епископ на Охридската архиепископија, испратени до кардиналот Беберини, во кои жали за зулумите што ги прават Турците, особено Албанците, во неговата диецеза. Во двете негови писма, кои стигнале во Конгрегацијата, а со нив бил запознат и папата, стои дека тој е „епископ македонски од татковината на големиот цар Александар“. На заднината на истото писмо во Конгрегацијата било запишано да се достави на увид на кардиналите Алвициј и Инголиј, за да видат што може да се направи по тоа прашање. Врз основа на документацијата што се чува во Ватикан, Францеско Инголи, како прв човек на оваа своевидна влада на Ватикан, детално го известува папата за овој проблем на охридскиот архиепископ. Целата таа преписка се случува во јануари и февруари 1640 година.

Мошне интересен документ е и писмото испратено од Паштровиќи на 15 февруари 1642 година, во кое Франческо де Леонардис, специјален пратеник на папата, кој чекал да отпатува за Пеќ, каде што со српскиот патријарх требало да преговара за унија на Српската православна црква со Светата столица во Ватикан, известува за состојбите на теренот. Во своето доверливо писмо, Леонардис го известува папата дека е принуден да го одложи патувањето за Пеќ, затоа што бил известен дека српскиот патријарх отпатувал за Цариград „каде што охридскиот патријарх се обидува повторно да ги потчини сите поранешни територии под своја јурисдикција, односно да се прогласи за глава на ‘Бугарија, Србија, Македонија и Босна‘“. Тоа се случува во средината на 17 век. Во таа насока мошне интересно е и едно известување испратено од Скопје, на 22 март 1642 година, значи еден месец по паниката на Србите дека охридскиот патријарх ќе договори со султанот враќање на целосната контрола на Охридската архиепископија врз своите поранешни, одземени територии. Имено, барскиот надбискуп Георго Бјанки, известува дека на Скопска Црна Гора, освен православни, живеат и 500 католици, а ниту еден муслиман.
Како и кога се населени Албанците на теренот од денешното Арачиново до Танушевци, нема податоци во Конгрегацијата.

Во секој случај, овие и многу други документи што се чуваат во Ватикан сигурно ќе фрлат ново светло на затемнетиот дел на балканската историја, која, како што се знае, особено по пропаста на античка Македонија, ја пишувале само победниците.




http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=32512204537&id=9&prilog=0&setIzdanie=22540

Македониј имам приметено се интересираш и имаш познавање за Православните Храмови и тоа од антика па навака, можеш ли да најдеш некои стари црковни карти за Епископските центри во Македонија, или евентуално да составиме ние некоја!? добро би било да имаме појасна претстава кои се центри, кои векови под која јурисдикција биле, ова ми е познато и истото може да се најде по книги како што е двотомната Македонска Средновековна Црковна Дипломатија од др.Петар Поповски или писанија на други историчари [1][2][3] налик тематска карта на која ваквите информации би биле одбележани, почнувајќи од самите почетоци до денес http://preminportal.com.mk/content/view/269/111/ ваквата карта потоа би можело да се дополнува и интерактивно со информации како кои се Цркви биле за време на кој Епископ итн.


Edited by Max - 08-Sep-2015 at 08:49

малку ме затекна со писаниево и прости ако ти се затекнеш од моево морализирање да не излезе дека некого нешто му спорам или оспорувам туку намерата ми е да се дообјаснам... мислам дека зборував за тоа колку Храмот е неопходен за Црквата како Заедница на Христијани, патем воопшто не сум против да се возобновуваат Светилници, сепак приоритет да се даде на оние кои имаат потреба од молитвен простор отколку на оние кои имаат потреба од археологија, историја или туризам, да не излезе дека некако сакам да ги маргинализирам потребите на останатите, туку укажувам на потребата од Литургиски Живот за кој јасно потребни се Храмови, особено во големите населби по градовите потребно е луѓето да имаат што повеќе можност да земаат учество во Светите Тајни и заедно да го прослават Господа како и посилно би го сетиле Неговото присуство и Неговата Благодат која се излева на нас постојано и покрај тоа што не сме свесни за тоа, освен ако не ни се отворат духовните очи што е случај со еден од генерација до генарација ко што вели старец Клеопа, ќе повторам денес особено е битно т.е. неопходно по големите населби да се подигаат Црковни Храмови како би имале повод да се трудиме да се Осветуваме и Спасуваме

значи пред се’ потребата од Жива Вера а не само експонати за радување и фалење, иако и преку второво се стигнува до првото, иако подобро да се фалиме со она што е црковно т.е. духовно наспроти световното т.е. материјалното, бидејќи така ја одржуваме во живот бар мислата за тоа колку и како нашите предци биле верни и воцрковени како и нам тоа би ни било за пример! да имаа волку Света Земја односно Светилишта на запад па тоа само од почит кон местата ќе се обновуваа и одржуваа Храмовите, сепак во моментов за нашата скромна економска состојба иако многу не можеме, доста правиме, иако секогаш има простор за повеќе, оп ако нема телевизија и кафиќи, па и интернет на кои иако можеби креативно сепак денгубиме доколку повеќе од саат заседнуваме, иако и тоа не е некое оправдување бар дома за ручек молитва да кажеме, ако и само ако сакаме Христијани да бидеме пред се заради сeбе а потоа за/пред другите

Зар не знаете дека сте храмови на Светиот Дух? - не прашува св. ап. Павле. Точно, Човекот е создаден да биде храм на Светиот Дух, и каде ќе се најде достојно место, то ест, кај оној што излегол на олтарот на своето срце, таму ќе дојде Бог и живеалиште во него ќе направи. Значи пред се, треба да се трудиме да го градиме храмот Божји во нас, за да не заприлегаме на легендата за Немата црква. А откако ќе станеме достоен дом Христов, ќе научиме, ќе знаеме што е најдобро да Му принесеме. Точно е тоа дека храмовите што се градат треба да бидат полни, и дека акцентот пред се треба да се стави на духовниот подвиг и воцрковување на народот, а потоа на надворешното украсување и доградување. Но, сепак мораме да бидеме внимателни и да се трудиме и на обата плана со надеж дека барем во иднина ќе бидат полни, и да не ја пропуштиме шансата да изградиме, да бидеме креатори и плодотворни, зашто во иднина можеби ќе нема можност за тоа. И ако нашите предци не размислувале на таков начин, и не граделе во слава на Бога, и ние денес немаше да ги имаме овие прекрасни манастири во кои се вложиле многу труд и пари од народот Божји, но и љубов и благодат и сила од Бога.http://preminportal.com.mk/content/view/4662/127/

Edited by Max - 18-Sep-2015 at 12:16

со оглед дека на доста места го имам сретнато податокот за каноњот на реката Треска кај Матка како Скопска Света Гора или како Мала Света Гора, ми се јавува една недоумица дали тоа е така иако по кањонот има 16 Цркви и Манастири, а кога на ова би се додале Црквите и Манастирите по селата околу и на Водно сигурно станува збор за над 30тина

Матка изобилува и со голем број културно-историски споменици поради кои ја дефинираат и како мала Светла Гора. Сега се останати десетина манастири, меѓу кои шишевскиот, посветен на Св.Никола, изграден или пак обновен во 1345 година, манастирот „Св. Јован Златоуст“ во селото Козарево, манастирот „Света Богородица“ во близина на селото Глумово, манастирот „Св. Андреј“, црквите „Св. Троица“, „Св.Ѓорѓија“, „Св. Петка“, „Св. Атанас“, „Св. Никола“ во Нир и „Света Недела“... http://mn.mk/kultura/6050-Matka-e-mesto-za-relaksacija-na-skopjani-i-za-stranskite-posetiteli

но двојбата ми е заради топонимот од карши Скопска Црна Гора која го носи ваквиот епитет заради Црнорисците - оние кои носеле црна риза(мантија) т.е. Монасите, а на планината имало 30 Цркви и Манастири [1]

Се вели дека во 1392 година кога Турците го освоиле Скопје на планината Скопска Црна Гора постоеле повеќе од 50 манастири, цркви и свети места од кои многу се сочувани до денес... http://www.gomacedonia.com/mk/kultura_i_duhovnost/vizantiska_makedonija/10/skopska_crna_gora_-_duhovna_tura.aspx

но ако Скопје со 50 Цркви го носел епитетот Мала Света Гора т.е. Скопска Света Гора, што да се каже за Битола и Охрид, првиот заради големиот број Цркви и Манастири именуван од Турците како Монастир а вториот главен словенски расадник на теолози, свештеници и учители... http://www.build.mk/forum/forum_posts.asp?TID=373&PID=15282#15282

ако подобро се размисли сите гори во Македонија можат да се сметаат за Свети бидејќи Манастирите се подигале по горите и планините а ги имало во голем број, така покрај Пелистер, Галичица и Јакупица, и останатите поголеми планини како Бистра, Бигла, Беласица и Кожуф исто се Светли места, не ми е познато како висорамнини колку мариовската и кожанската висорамнина биле богати со Духовни Светилници, но најверојатно во средниот век тоа и било случај...

јасно и Источна Македонија е полна Светилишча пример Осоговието и Пирин, а и топонимот Свети Николе доволно кажува сам за себе, всушност уште од антиката секој поголем град во Македонија бил Епископски Центар а голем број од тие Епископи учествувале во утврдувањето на Православието на Вселенските Собори држејќи го едрото а многу пати исправајќи го и кормилото...

Edited by Max - 02-Jun-2012 at 21:08

се сеќавам за крстот на Водно главна забелешка на противниците на градба беше дека `се немало пари,требало да се гради кога ќе има`,а најголем број од православните градби се градени кога народот бил најсиромашен-12,13 до 16 век(црквата во моето село Врбјани-Охридско е од 13 век со пишани документи,и кровот е сеуште од клесан камен-лиска)

скалестата разиграност на кровните калкани и ниши кои водат кон куполата симболично секогаш потсетуваат на потребата на секој Христијанин духовно да расте преку добродетелите[1][2][3][4][5][6][7][8] некој на тој скалест пат се подвизува доброволно свесен за потребата или наградата заради Христа а некој тоа го прави и несвесно живеејќи Богоугодно и Православно а да не е ни воцрковен, односно иако Крстен сепак помалку учествува во Црквата како Христијанска Заедница, во која нејзините членови добротворат и молитвено и мисионерски и хуманитарно...

      

http://staronagoricane.blogspot.com/2009/09/sv-ori-staro-nagoricane-sv-djordji.html [1]

дури и да не сме стигнале до или пак сме заборавиле на спасоносните скалила, како не би паднале во очајание, најмалку што можеме да сториме е да не судиме! за да утре и нам да не ни биде судено [1][2][3] имајќи разбирање за раската во окото на ближниот доколку и не можеме да му помегнеме истата да ја очисти, но и сами да се исправаме за исправени да подадеме рака...

Edited by Max - 13-Sep-2015 at 08:29

ЧУДО ВО ЦРКВАТА СВ. ДИМИТРИЈА ВО СКОПЈЕ

Несекојдневна појава или Божје чудо се случува со фрескоживописот во црквата Свети Димитрија во Скопје, кој се чисти сам од себе. За само неколку минути фреските и ореолите на светците и ангелите добиваат боја како да се сега сликани.

Со утринската литургија по повод Цветници чиноначалствувал отец Зоран, кој пред камерата на Канал 5 го опиша чудото.

Само уште во една црква во Русија, вели отец Зоран била евидентирана ваква појава. Во православната вера, вели тој, се случуваат чуда. Бог ни праќа порака дека треба повеќе да се вртиме кон духовното, а не кон материјалното.

За настанот бил информиран и поглаварот на Македонската православна црква- Охридска архиепископија господин господин Стефан. Засега се воздржа од коментар, но не го криеше изненадувањето од појавата.

Видеото од Канал 5 можете да го погледнете на следниов линк

Чудо во црквата Свети Димитрија- фреските „крвават“ и сами се чистат

Мирјана Трпческа, Канал 5
http://www.fakulteti.mk/news/12-04-08/chudo_vo_crkvata_sv_dimitrija_vo_skopje.aspx