Православна сакрална архитектура

Message Topic Search Topic Options Post Reply Create New Topic Printable Version

обично не размилувам аскетски со оглед дека нема поголем пад за душата од умисленост за подвиг, но понекогаш се потсетувам дека сред овие декадентни времиња [1] треба трезвеноумно да бдееме на себе!

а дали е тоа возможно доколку живееме атлетски, раскошно или натпреварувачки во овој свет, и не само како индивидуи туку и колективно како членови на Црквата... дали Трезен Ум може да остане смирен доколку си дозволи да се товари доброволно со секакви искушенија... ем дали малку искушение е навистина малку или искушение е искушение та било малку или многу!? сепак не е наше да судиме а уште помалку да релативизираме нечиј подвиг или бреме, и посекако Различно тежат едно кило и сто кила јаболка, односно едно е доколку некој се спасува со едно модерно ауто, а сосем друго со елитна ергела болиди, иако оној пак со едно едно ауто има помалку прилики некому да помогне него оној со повеќе, но бидејки денес заборавот е норма па ни на сон не можеме да живееме социјалистички ко монасите денеска а не па комунистички ко терапевтите некогаш [1]...

можам слободно да кажам навистина Чудно е во очите на повеќето денеска да живееш со Љубов кон сите сакајки на секому во се простодушно да помогнеш во секојдневните тешкотии, а воедно избегнуваш да им помогаш во секојдневното безделничење или фестивалски дружби - токму ТОА го прават денес монасите бар како духовници и лекари ако не ко измеќари, иако многу често и од последниот залак двојат за на оние кои им се духовни чеда да им подадат вака или онака нешто милостиња, само што ние тоа не го гледаме истакнато на огласна табла а потем и ги судиме дека немаат милосрден подвиг Иако самото Литургиско Славословие е повеќе од доволно од нивна страна за сите околу нив и при нив да се спасуваат и жевејат Радосно онака исполнети со Благодат а која за жал потем најчесто ја трошат пред телевизор, компјутер или друго електронско тенеќе, ајде бар со надеж дека и тоа е подобро него во такво расположение да мерат дискотеки, плажи и фестивали, она денес причест в Цркваа утре коктелче на ибица, смешно но токму вака изгледа преминот на испрелестен чоек кој се воцрковува, а тоа така може и да потрае додека вистински човек да се воцркови, мене пример ми требаа добри десет години ваков кросовер иако пет претходно бев свесен дека живеам екстра-декадентно

и не дека на почеток или на крај е тешко, колку што човек лесно неможе да се победи себе си доколку е сред волци, она или ќе го изедат или пак ќе стане волк, затоа и неопходно е повлекување, а потем и расчистување со стариот адам, што незначи дека пак чоек неможе да биде заведен од старите слатки искушенија макар се преселил и на врв планина, но со троа наивност (смиреноумност) и нешто молитва (искрен разговор со Бога) посекако и себе а и на други утре ќе може да им помогне, но ако на мирјаните не им е лесно уште помалку на подвижниците макар достигнале степен и на старци, иако ко монаси истите уште одма се челичат со турбо-духовни искушенија пр. како во исто време да се молиш ем да слушаш нечии световни теории на млака вода а на крај и да го испратиш дома излечен оној кој дошол по Благослов, сепак најколемо прекршување копја в себе имаат пишман монасите т.е. оние искушеници кои не го нашле својот мир а потем назад и во свет не ги држи место, што вика архимандрит Софроние Сахаров останале ниваму нитаму, да не сум им во кожа  иако бидејќи туристички имам отседнато во манастир два три пати по месец дена та токму и можам да посведочам дека враќањето во свет после таква авантура е налик паѓање од небесен тобоган на сред пуст остров каде интересно е само зајдисонцето и ништо повеќе  

Живот по заповестима Христовим - уистину је Голгота. То је такав пут да онај који је на њега ступио, ако не буде молитвом побеђивао тешкоће које се стално увећавају и ако устукне, ако се врати назад, онда ни тамо куда се вратио, то јест у свету (то јест у животу по страстима), неће наћи ону радост какву имају људи овога света који нису познали Бога. [1]

Навистина Чуден Пат Имаат Тоа Монасите во право си Ѓоко најчесто летаат по него додека ние мирјаните не можеме ни да се расониме сред истиот, до душа и оние мигови кога се расонуваме гледаме што побрзо пак да се фрлиме во дремеж, онаа уште една минута сон што ни е потребна секое утро земено духовно е речиси ко цел живот кај Христијанинот кој живее во светов! 