Православна сакрална архитектура

за разлика од Марков Манастир кој се смета дека го кренал Крали Марко за кого се смета дека не е роден во Македонија туку во Захумље (Ливно), грото манастири биле стари македонски или византиски Цркви а кои биле возобновени со освојувањето на Македонија од српските деспоти, кнезови и кралеви, заради што често е уверувањето во Србија дека тоа се српски светилишта [1] што по Хиландарската логика и може да се гледа така,но таму континуитетот бил задржан додека тоа не било случај ширум Македонија каде по доаѓањето на турците Охридската Архиепископија вратила во своја власт доста Епархии кои претходно од неа ги зела Печката Патријаршија

по овој аршин попрво излегува дека имаме заедничко минато со србите отколку што не им припаѓаат овие свети места на македонците, сличен е примерот со Лесновскиот Манастир кој иако е возобновен постар манастир, сепак кај србите се доживува како српско светиште бидејки 1. го дарувал и доградувал деспотот Јован Оливер 2. и бил седиште на Злетовската Епископија во времето на Цар Душан   

http://mk.wikipedia.org/wiki/Лесновски_манастир#Историја

http://www.mn.mk/kultura/4464-Manastir-Sveti-Gavril-Lesnovski

покрај овој Православен Универзум никнал и паралелен кај арапските племиња во очите на Исламот а кој нормално ко понов насбрал доста од ѕвездената прашина на својот претходник ако може така да се каже

еве паралела меѓу двата извадoк од книгата "Богомислие"  на О.Санџаковски, Метафорум, Скопје, 1993 https://drive.google.com/file/d/0BxHK4Q0MsY8Uc0dxdmIyell2SzA/view?usp=sharing

а од истиот документарец горе ова е покриено во 5тата епизода

поздравен лапсус горе, правилно е Свети Рамноапостоли Словенски Свети Кирил и Методиј Солунски

офтопик - пред извесно време паднав на муабет за Светите Браќа со еден Свештеник дека добро би било заради освежување на словенската нишка во македонскиот ни континиум (кој во последно време преку патинирањето на малиот ринг во Скопје е пролуфтиран антички) да се побараат на Свети Кирил моштите или дел од нив да се пренесат кај нас од Рим, иако за такво нешто и да има простор заради грчки и бугарски притисок Папата посекако би ретерирал, нејсе, на ваквата досетка ме изненади дополнувањето од Свештеникот кој констатира дека ова и дополнително би било оспорено од грците бидејќи нема јасни докази дека самите Свети Браќа Солунски имаат асли словенско потекло, а кое по инерција се претпоставува бидејки одлично го влаедееле словенскиот јазик... но има една дума која упатува на тоа дека можеби и навистина имале словенски корен "Во Краткото житие на Константин-Кирил, напишано од неговиот ученик Климент Охридски, се кажува дека Кирил открил пред Хазарскиот каган дека не потекнувал од византиски род, ами дедо му бил од хранените људе на туѓ „цар„, но побегнал во Византија." [1]

не сум сигурен но мислам најстарата фреска со Светите Браќа е живописана во Курбиново, а најстарата како Светите Седмочисленици односно заедно со своите ученици е онаа живописана во Сливница, незнам од кога е оваа од манастирот Свети Наум иако пологично е дека е најстара, сепак вака имам чуено

во 14тиот ден по православната нова година, го чествуваме споменот за Богоугодникот Свети Гаврил Лесновски еден од патроните на средновековното отшелништво во Македонија, иако сигурно има и многу незнајни кои се подвизувале аскетски пред и потоа ширум пештерите и горите, до душа и Свети Гаврил прво бил незнаен но потем е прославен...

ќе речам индиректно овој Светец е и наш аскетски преродбеник, со оглед дека влијаел не само на спасението на оние кои му се обраќаат за да се застапува за нив пред Господа, ами и за цел свој народ дури и денеска, ако за Свој народ би се гледало на луѓето кои живеат, на територијата каде се подвизувал односно во Македонија, да неречам Наша горна или република, непотребни епитети но заради дистинкција ете и да ги употребиме, со оглед дека влијаел индиректно на возобновувањето на современото монаштво во нашава земја... нормално духовно секој Светител помогнал во овој процес, но во случајов Свети Гаврил Лесновски помогнал и материјално, та во манстирот посветен од него на Архистратигот Михаил (пост 90 погоре) во 70тите години од минатиот век се настанал и отец Гаврил Светогорец подоцна епископ Велички [1][2] но и духовен татко на првите монаси во ново возобновената Охридска Архиепископија во ликот на МПЦ, чинам веќе има и доволно чудотворни исцеленија за да истиот биде и официјално прогласен за Светител [3][4][5] што укажува колкав и каков ревнител бил, современ подвижник кај кого монашкиот занает го печеле и нашите владици, на фотографијава на певницата заедно со него служи Литургија ко помлад псалт сегашниот Архиепископот Дедо Стефан (фатен коленопоклоно) и дедо Кирил кој стои кај владичкиот стол    во чест на овие аскети кои својот подвиг го завршиле на исто место и со исто име, ги постирам најсеопфатните и најконцизните научни трудови за постоењето на Охридската Архиепископија срочени од наши автори, едниот при крајот на минатиот а вториот од почетокот на овој век ... инаку не замерајте на печатните грешки во копииве, бидејки книгиве се прочитани (отворен текст за копирање) со AbbyFineReader, претходно се ископирани а потем искенирани (во фотокопирниците во Мавровка) - без тоа филтрирањето низ AFR основниот пдф од копирница а во зависност од резолуцијата е 50 до 100 мегабајти, а после скрин ридерот 1 до 10 мегабајти во зависност од обемот на книгата, во основа корисен момент пред се заради цитирање и аплодирање         Историските Основи за Автокефалноста на МПЦ од мр. Јован Белчовскиhttps://drive.google.com/open?id=0BxHK4Q0MsY8UdXBnX2RMcUVNQ0UМакедонска Средновековна Дипломатија од др. Петар Поповскитом 1 - https://drive.google.com/open?id=0BxHK4Q0MsY8UQUNxTGJ1WVJVdk0том 2 - https://drive.google.com/open?id=0BxHK4Q0MsY8UeUswZndHMHZHMEEa во контекст еве и Сончево писание за МПЦ [1] од книгиве би го издвоил ко поучен канонскиот абер за достојност за служба, од стр. 39 во првата ИОАМПЦ, доволно прецизен зада се демистифицираат клеветите врз покојниот полошко-кумановски владика дедо Кирил оти бил недостоен за чинот ко вдовец...

Епископите морале да бидат безбрачни. За епископ можел да биде избран и свештеник, но само откако ке добиел согласност од сопругата за разделба, или пак ако и таа стапела во манастир. Епископите се титулирале со „чесњејши" и „всесвјаштени". Епископот во својата епархија се поставувал за постојано, а секаквото преместување се сметало за незаконско. Меѓутоа, во праксата доаѓало до преместувања ... Во едно писмо од Хоматијандознаваме дека како пречка за свештенички чин се сметале: незаконороденоста, душевната ненормалност и второбрачноста. Исто така, во свештенички чин немал право да стапи и кандидат кој по смртта на свршеницата ќе се оженел со друга. Но, ако умрената свршеница била малолетна, тогаш кандидатот можел да биде ракололожен.16) Посебно внимание привлекува црковното судство. Познати се архиепископскиот и епархиските духовни судови. Најмногу се разгледувале црковни, бракоразводни и дисциплински дела...

 инаку во истата книга па и општо во науката постои недоветен куриозитет за поимот елинизација, а кој во исто време се меша со повизантичувањето, за на крај да се дофилува во едно со терминот грцизирање, просто неможам да се изначудам зошто не се прави дистинкција меѓу она што е античка а она што е национална припадност од времето на романтизмот кога и се формирани новите нации, иако некој ќе рече чим збореле и пишувале на коине по дефаулт сите биле грци вклучително и византијците и античките македонци, небаре тоа биле етнички творби а не империи кои токму гледале час поскоро да суспендираат каков и да е етнички момент, впрочем меѓу другото на овој основ и јако се наметнало Христијанството како главна религија на овие простори со оглед дека и навистина империите имале полза од хомогенизација на населението, иакоподоцна токму преку етнофилетизмот почнала озбилно да се разнишува византија, ко да знаел Јустинијан дека во овие краеви е добро да се има уште една независна црква од рим и цариград а како би се смирувале страстите во иднина од друга страна навистина супер-елитистички звучи кога ќе се чуе дека современите грци прибегнувале кон исти асимилаторски техники во овие краеви ко тоа што го правела византија претходно, но во принцип она што се случувало било борба за власт и територија, особено ако се има предвид ко што вели Марија Гимбутас дека словените масовно се колонизирале по цел балкан па се до крит, настрана сите останати истражувачи кои терале имигрантски кризи в среден век дал ко келти, авари ил хазари, од овој аспект навистина е уникатен и нашиот етнички состав какои на останатите етникуми кои произлегле в среден век на овој заеднички балкон, а особено интересен миг е дека Православието како главен духовен столб на истиот ќе биде повторно обединето (единствено) само кога Охридската Архиепископија повторно ќе биде призната од сите за автокефална и посебна, иако во очите на МПЦ-ОА истата ко таква веќе е и возобновена, да се надеваме дека ситнопаланечките страсти и стравови ем фатаморгани набрзо ќе испарат, но се додека визијата на телото ги диктира настаните наместо молитвата - просто тешко е и да се поверува дека ќе се најде доволно трезвеноумие за да се сплотиме најнапред сите Православни в едно, а пшосетне Ако Бог Даде и сите Христијани во едно ...

по овој аршин востоличувањето на МПЦ ко наследник на ОА во Скопје наједноставно ја враќа историјата токму онаму каде и отпочнала независно архиепископски, само што сега нема сеопшт источен император кој ова и би го потврдил, та ситуацијата е оставена на милост и немилост на грото регионални архепископии денеска, со оглед дека денешните балкански патријаршии немаат царства зад себе како би го носеле и понатака тој епитет, ами популистичко-секуларни уредувања кои и неможат да ја корегираат односно запазуваат политиката на Црквата ко што било тоа случај во империите претходно, можеби доколку Русија повторно стане Царство некој иден руски Цар да ја исправи оваа локална ситнопаланечка гачка за непризнавањето на МПЦ од страна на ГПЦ со оглед сведоштвото на Владиката Амфилохие во емисија Во Центар кај Васко Ефтов дека „Вие„ имате проблем со нашата сестринска црква ГПЦ а не со Нас, решете си го проблемот со нив та ние веднаш ќе ве признаеме за автокефални„, но ваквата ситуација може да бидне и прилика да преку нам кои последни се потпревме на плеки на балканскиот етнофилетизам први истиот и да го разрушиме а како ГПЦ инстантно би не признала (потем и сите кои во моментов се солидаризираат со неа), веројатно прв чекор кон ова е додавањето на кратенката ОА на МПЦ за да во оној момент кога МПЦ-ОА би прешла чисто кон ОА со таквиот чекор не само да добиеме и официјално признание (чисто формален момент) туку и први да го скршиме проклетството на етнофилетистичката ерес која вирее подоста во православниот свет, односно да ја вратиме изворната традиција на именување на архиепископските центри според локацијата а не етникумот бидејки Христовата Црква за да биде Соборна не треба да има национално-посесивни препреки ко што е случај денеска, а заради што и нашиот народ низ вековите доброволно прифаќал да се држи до канонски определените епископи од кој и род да се тие, колку и ова да звучи слабачки, бидејки на тој ист народ пред се му било неопходно спасението преку литургиски живот но во исто време потпирајки се врз Апостолкото предание за послушност (а според која и се враќаме во единство со Христа) него ли формална локална гордост ко амблем од фудбалски/гладијаторски ранг/ринг! Разбирање кое порано не само обичниот човек него го имале и добар дел од преродбениците, а заради што и не им било проблематично доколку заеднички бараат излез со останатите (пр. Пат до самостојност преку егзархијата) а Мисирков ќе отиде и потака гледајки на Цариград ко морална православна глава како прва меѓу еднаквите, расположение кое денес веќе нема подлога бидејки териториите врз кои има јурисдикција се малубројни, логика по која пак денес РПЦ би требала да е прва меѓу еднаквите, тој ги гледа сите автокефални цркви ко обединети: „бидејќи црквата е:Едина, Соборна, Вселенцка и Апостолцка" — вели тој во статијата „Шчо направифме и шчо требит да праиме за однапред" стр. 130 - ИОАМПЦ ...само доколку вака се разбере сета оваа ситуација, односно како Божја Милост и Промисла, да последниот биде прв и првиот последен, само така ќе стигнеме брзо и до обединето Православие, веројатно судба која не стрефила заради нашиот последен цар, царот Самоил, кој прв преку надворешно влијание почнал да го цепи Православието на овие простори, вртејки се кон Рим за Благослов и титула, а ете наближи миг од истата таа земја да дојде и раката за помирување со сите остатоци од некогашна Византија, од кои грчкиот е најосновен со оглед дека културно истиот е потпрен токму на наследството од таа империја, бар јазично ако ништо друго, иако доволно за да се огледаат ко истородни со оглед дека и територијално е доволно за некој да се приврзе за некоја историска нишка а не па културно, ко што и ние имаме право пр. да се повикуваме ко наследници на славното античко минато од овие простори, само бељата е кога сето тоа посесивно се присвојува небаре империите знаеле за етнички момент, не тие имале строго граѓанска основа како и не би се распаднале, што било случај и со античка Македонија и со средновековна Византија, а мора да е случај и денес во современа Европа доколку истата сака да остане унифицирана заради што и се форсираат политиката на заеднички региони, економија и устав, разликата е што првата империја била паганска, втората Христијанска, а последнава технократска, сличноста е што ко централизирана посекако е подложна на корумпираност а која во време на посесивен капитализам може да изнедри само корпорациски детерминизам за бројлерска слобода, што вели Петар место општеството да му служи на човекот - човекот му слугува на системот, бар да беше хуман та и некако, иако декларативно ко таков го штимаат, сепак кога би бирал помеѓу две зла ако веќе неможе да се избре средниот Христијански модел веројатно подобар е овој технократскиот него паганскиот модел, под претпоставка дека технократијата внимателно ќе им пристапи на сите биоетички искушенија    веројатно МПЦ е налик положбата на лесновскиот манастир, но врз вулкан од етнофилетизам, во кој се надевам нема целосно да потоне – трајно закотвувајки се врз националното наспроти духовното, но со додавката ОА веќе и напола е избавена, дали и колку ќе успееме да се одважиме цврсто да застанеме над оваа напаст во православието, а воедно ко последни на ваквиот снобизам и да одолееме, тоа времето ќе покаже,

можеби за ова ќе помогне и ПОА доколку успее да издејствува со време автокефалнот од СПЦ а потем и природно да се припојат МПЦ-ОА и ПОА со што и индиректно цел народ би влегол во заедничарење со останатите сестрински правослани цркви, но комбинација која посекако не би се случила преку ноќ, а воедно бреме за кое оние "хардкор" православни македонци тешко да се согласат, но затоа се и епископите кои ко суверени веројатно и би се одважиле на ваков чекор доколку ПОА и навистина во догледно време добие автокефалност, но до тогаш и ПОА би требало ревносно да опстои а и МПЦ-ОА да има трпение односно да не се дозволи во никаков случај никаков дуел во народот со кој ваквата прилика би испаралa, просто ова и црковно-политички би било прифатливо за ГПЦ со оглед дека најнапред и нема да ја признајат официјално Македонската Црква туку Црквата ќерка на СПЦ статус во кој се врати ПОА ко што некогаш и беше МПЦ, а со тоа и ние би здобиле поголема Благодат воедно решавајки ги и нив од бремето на својата несолидарност та и гнев, кои пак очигледно извираат од самиот етнофилетизам кој за жал е и најизразен токму таму со оглед дека нивната Црква и порано и сега официјално тера пронационалистичка реторика, не дека и други не се во ист кош но тро помал, клопка во која штом се фати една црква и навистина е тешко потем да ја откачи, просто тоа би се разбрало како предавство кај народот а со тоа и губење на доверба од истиот кон самата црковна институција, нормално кај оние традиционалните верници кои и за влакно во јајцето се одвраќаат од спасение, а не па заради некој амблем кој иако веќе го немаат во фиока ето од суетни ил во најдобар случај носталгични причини не би им го признале на оние кои сега го имаат, истото е и на политички план, но политички губиме само прилика за повеќе конзумеризам додека духовно теоретски губиме прилика за полесно спасение, иако по дифолт не значи дека поголема Благодат и полесно спасение, напротив поголем подвиг се смета на оној кој не е намакан здраво во Светлина а сепак ревнува ко оној кој во истата заради соживот со останатите ето плива во истата, како и да е дури ова треба да се случи час поскоро на духовен план бидејки доколку ко држава претходно некако успееме да го смениме името, токму со тоа М-то во МПЦ во очите на народот истата ќе биде и последниот бастион за бранење на македонскиот идентитет, така да и на епископите нема да им биде нит лесно нит сеедно истотот да го претопат само во ОА[font]