Православна сакрална архитектура

За Многу Години Спасовден и Духовден...

но Заедничко минато имаме сите преку сет Христијански Универзум на Балканов доколку Епископските Центри се подразбираат како галаксии, Манастирите како Супернови, а Црквите како рој Ѕвезди преку кои духовно извира Благодатта во овој свет,  неретко знам да ги споредам Христијаните како космонаути а Свештениците како капетани на брод, во спротивно и симболично а не па реално ако вака не си го претставиме спасувањето на душите просто многу лесно може да се предадеме на млитавост односно млакост макар и ги зауздале озбилно страстите 

Во овој Универзум еден Млечен Пат била Охридската Патријаршија потем Архиепископија која обединувала поприлично Галаксии во своето опкружување, јасно привлечени од традицијата на која се потпрела истата односно нејзиниот локален зародиш преку Јустинијана Прима

 

еве доста интересен епизоден документарец за неа од trice films, а изненадува дека го има и на нет, ко што и заслужува една Изворна Појава ко што е ОА

https://www.youtube.com/watch?v=gBYOLlDR_0A&list=PL8EC4A90F79789C1D&index=28

      

 

 

Edited by Max - 01-Jun-2015 at 01:06

налетав на инфо дека и кнез Волкашин (подоцна и крал (татко му на Крали Марко) покрај ктиторството на неколку манастири во Македонија ко што е пример Марков Манастир в Скопје го дарувал веројатно и Хиландар [1][2">] иако на српската википедија ова за Хиландар не се спомнува [3] интересно е дека Волкашин како совладар на последниот српски владетел од лозата на Немањичи веројатно бил и обврзан да го дарува Хиландар прашање е само кој дел од манастирот е негово завештание или во што е неговото ктиторство...

сепак и Марков Манастир не го завршил, а таквиот звет го исполнил ко ктитор Крали Марко

Всушност, кра-лот Марко е вториот ктиторна манастирот, затоа што ус-тројувањето на манастирот "Го молам Бога да им помогне на христијаните, ајас прв да загинам во таа борба", биле пос лед-ните зборови на кралот Марко пред почетокотна битката кај Ровине.Југоисточно од Скопје, во подножјето на пла ни-ната Караџица, во непосредна близина на се-лото Сушица или Маркова Сушица, се наоѓаМарковиот манастир. Покрај манастирот те-че Маркова Река. Сè е во знакот на Крали Мар-ко, легендарна епска фигура, но и историскаличност, човек кој владеел со поголемиот делод Македонија во втората половина на XIX век. почнало во времето на вла-деењето на неговиот татко -кралот Волкашин, во 1345 го-дина. Но, кралот Волкашинне успеал да го заврши поч-натото завештание, загиналво пресудната битка со ос-манлиските војски, кај мес-носта Черномен на рекатаМа рица, во 1371 година, пошто Османлиите навлегле вовнатрешноста на Бал кан ски-от Полуостров. Започнатотого завршил синот, кралотМар ко. Манастирот е за вр-шен неколку години по доц-на, за што сведочи и натписотнад вратата во манастирскатацрква, а оттогаш, 1376/1377година, датира и живо пи са-нието на црквата. http://www.makedonskosonce.com/broevis/2005/sonce558.pdf/50_51_atanas.pdf

исто и на страната за Хиландар нема абер за некои ктиторски случувања во врска Волкашин во овој период ко што е наведено на англиската википедија

Druga polovina XIV veka broji mnogo više igumana, koji se dosta brzo smenjuju. Za Dušanova vremena su Kalinik, Teodul (starac Karejske kelije), Sava (kasnije patrijarh srpski kao Sava IV , 1354-1375), a zatim Jovan, Dorotej i u kratkim razmacima Teodosije, Kalist, Jovan, Jevtimije, Neofit i drugi. Od svih je najznačajniji Dorotej (1355-1361), koji se naročito borio za odbranu prava i obnovu starih povlastica hilandarskih. U toku sedme decenije XIV veka, Dorotej postaje svetogorski prot. Na tom položaju čini velike usluge srpskom monaštvu u Svetoj Gori, uprkos crkvenog raskola do koga je došlo kada je carigradski patrijarh Kalist ekskomunicirao Srbe 1350. zbog samovlasnog Dušanovog uzdizanja srpske crkve na rang patrijaršije. Hilandarac i Srbin, starac Isaija posreduje 1375. sa svojim učenicima Nikandrom i Silvestrom, i s bivšim protom Teofanom i Nikodimom Grkom, između srpske crkve i Carigradske patrijaršije radi ukidanja ekskomunikacije, uspostavljanja crkvenog jedinstva i priznanja srpske autokefalne patrijaršije. To je poslednja izuzetno važna i uspešna diplomatska misija hilandarskih i svetogorskih Srba između Srbije i Vizantije pred propast slobodne države i pad pod Turke. http://www.hilandar.info/strana_sr.php?strana_id=64

друг интересен факт за овој влдетел е дека веројатно исто како и Цар Душан воедно, се прогласувале за “Цар на Србија и Македонија“ а не ко што наведуваат доста извори како цар на србите и грците [1][2]

http://www.isihazm.ru/?id=368 [1]

http://orthodoxwiki.org/St._Panteleimon%27s_Monastery_%28Athos%29 [1]

За Многу Години Светото Богојавление

о.Ивица вели денес ко православни правилно би требало да отпоздравиме со Бог се Објави а не со Бог се Јави а веројатно оправдано во овој век и заради дистинкција односно исклучивост од телефонирање, сепак лично сметам дека ние и буквално преку молитвата телефонираме кон Бога а за возврат според чистотата на срцата и според неопходноста (иако постојано чуени) биваме услишени, поздравени, разбрани и пофалени, но настрана моите мислења, едно е јасно дека Богојавление е најнапред настан преку кој нам луѓето ни е Посочено и Посведочено дека Исус Христос е Месијата преку кого луѓето се повикани на Спасение а заради што веројатно поправилен отпоздрав при празнувањето на овој настан би бил Бог се Пројави бидејќи јавување е налик на појавување што за нас исто е суптествена работа во овој контекст но пројавување е суперлатив кој го нагласува денешниов настан кој го чествуваме во Црквата како еден од најсветлите моменти за време земното овоплотување на Бога

веројатно значајно е да се потсети дека во ранохристијанската Црква најнапред се чествувал споменот на Крштевањето Исусово а дури потем Рождество Христово со оглед дека главното обраќање на иноверните кон Христа е преку доброволно Крстење па од таму и церемонијално Славословие за да ова и се потенцира како битна основа за помирување со Бога а потем и примање Негов печат преку крштевката од кога и се обврзуваат воцрквовените да го пазат Заветот на Љубовта... веројатно подоцна Црквата ставилаи особен акцент на Рождеството земено церемонијално а многу веројатно кога истата станала сеприсутна чествувањето на Рождеството Христово како настан го поместила на 25 декември за да ги засени паганските обичаи во народот за славење на зимската рамнодневница, а во чиј рецидив за бадникарските огнови пр. им дала нова симболика како пастирски оган на исчекување и сл. - компромис кој имал за цел воедно и да се воцркови народот а потем и неговите обичаи да не му се сотрат насилно него така речи со Љубов да се испеглаат подобно оставајки им ја на мирјаните да ја задржат формата ете со бадниковите огнови пример а на истата да и се даде друга суштина Како акцентот би отпаднал на Христијанско Славословие

...

по оваа аналогија некој ќе рече истото важи и за Иконата односно подоцна Живописот та како наративно сликарство дека истото било пред се за неписмените а го разберат поусрдно Евангелието, но иако ова не е спорно дека таков момент носеле в себе како појави, сепак Иконата има и подлабоки мистични аспекти а кои се разбирливи само доколку истата се перцепира како Симбол а не симулакрум [1] до душа традицијата во многу што го надограува ова па така модернизирање на Иконата која достигнала своја класичност во смисла на оние кои истата ја соѕерцувале а потем и предавале ко таква просто не остава простор за нејзино редефинирање макар што ренесансни варијации се јавувале како во 12 век кај костурските фрескописци [1][3][4][5] а потем и во 18 век ко кај горе предочените Икони во Врање од папрадишките мајстори кои дефакто со стилот се блиску до рускиот во тоа време а веројатно бидејки било време на пансловенско освестување но и јака руска православна мисла та многу веројатно ваквото влијание е и очекувано и разбирливо!?


Богојавление фреска од Црквата П.Богородица Перивлепта

Можеби ќе претерам ако кажам дека преку Иконите и воопшто живописите Бог на сите наме постојано ни се јавува, но тоа е токму така бидејќи како луѓе нам и ни треба патоказ за да полесно се ориентираме а тоа посекако во православието се и Крстот и Иконата без разлика колку некој успешно или прецизно ги користи, Битно истите ни се дадени за наше Спасение симболично суштински... дали тоа ние го препознаваме и разбираме тоа е сосем друга работа врзана за нашиот духовен капацитет и умно расудување!



еве извадок апропо Иконите како појава од писанието на арх. Рафаил (Карелин) со наслов За Јазикот на Православната Икона, превод на Небесни Цветови од ман. Журче

http://www.slideshare.net/krugoi-okoliski/za-jazikot-na-pravoslavnata-ikona-arh-rafail-karelin

Православните апологети иконата ја изедначувале со Светото Писмо. Библијата носи во себе не само важни информации но и животворна сила, која што непосредно дејствува во душата на човекот и проникнува како зрк во самата длабочина на неговото срце. Светото Писмо тоа е откровение и благодат Божја содржана во човечкиот разум. Иконата тоа е Црковно Предание и благодат Божја пројавена низ линии и бои, како низ букви во боја На Светото Писмо се внимава во безмолвие, кон Иконата се обраќаме со молитва Светото Писмо и го открива духовниот свет човечката душа, преку Иконата човечката душа општи со тој свет...

Originally posted by beTon 7 ~ 10 Стварноста на Бога кој постана човек и на светот кој постана Црква, односно, литургијата на Логосот во православната архитектура е изразена со помош на една величествена и генијална техничка замисла.

Олтарската Апсида ...



Edited by beTon - 06-Sep-2023 at 19:02

денешен Свети Никола да ни биде пример за ревност и кон Милоста и кон Жртвата но од првиот Севселеснки Собор каде присуствувал милостивиот застапник за сиромисите и пожртвуваниот архиепископ за Мирската Црква па се до денес има светлосни години разлика како во Славословието така и во Спасението, Солта денес е размлачена што може да се види преку осигураните отстапувања од традицијата како церемонијално така и архитектонски, а во многу што и духовно!

искрено доста народ ако не и мнозинството не знае како да се постави општо кон различните, а не па да проникне потака во Верата и се што е околу неа, настрана што и оние ко мене кои се трудат нешто да разберат мораат вака да калемат абери за да воопшто и нешто си насадат во меморија, за срце и да не помислувам а не да говорам!

на оваа тема добро четиво е Тајната на Спасението од архимандрит Рафаил Карелин, еве и мал извадок во контекст различните http://www.slideshare.net/krugoi-okoliski/ss-42869925 и препис во однос млакоста

Кога мислам на минатото КОга мислам на минатото, тоа ми се претставува каконекаков список на штети и збир на загуби. Тоа е одговор за проживеаниот живот пред самиот себе си. А што ќе открие во вечноста кога ќе се разголат темните длабочини на душата, - кој знае? Ако се прашувам себе си за што најповеќе жалам, ќе одговорам: не жалам толку за своите гревопадови, кои се неизбежни за гордиот дух, колку за нешто друго. Господ ми даде можност, која веќе не може да се повтори: средби и општење со луѓе кои го имаа стекнато она што го изгубил нашиот праотец - Благодатта. Во тие луѓе се чувствуваше неземска сила, тие зрачеа некоја недостижна духовна топлина. Со самиот овој живот тие сведочеа за Бога, како зраците - за постоењето на сонцето, во срцата свои носејќи светлина, запалена од Таворската светлина. Тие го имаа она што го заборавил светот, она што толку трагичного изгуби човештвото, - светост. Бев покрај тие луѓе, ги видов, разговарав со нив, ја чувствував Благодатта што исходеше од нив, онаа особена мудрост, која не само што знае туку и гледа. Ја чувствував силата на нивната молитва, проникливоста на на нивните зборови и, и во исто време, колку и тоа да е чудно, не ги ценев тие скапоцени средби со нив, средби, кои до ден денес остануваат најголем настан во мојот живот. Мислев дека тие ќе бидат засекогаш, дека општењето со нив не е дар Божји, туку нешто обично и секојдневно. Не ги ценев доволно, и тоа е една од најголемите грешки на мојот живот. Не го зедов од нив она што ми го даваа. И повеќе од тоа - какво слепило! - мислев дека ги знам творбите на аскетитеи патерицитеподобро од нив, и често го заменив општењето со нив со книга, која ја читав низ призмата на своите страсти. Сакаа да ми го предадат она што тие го стекнале со голем труд, борба со гревовите и со послушание на своите Старци. Но јасништо не можев да стекнам од нивното богатство, зошто мојата гордост како ѕид стоеше меѓу нас. Старец што стекнал Благодат, сака да ја сподели, тој се радува ако најде душа способна да го прими тоа богатство, се радува така како самиот да стекнува. Другите беа попослушни од мене, по својата простота, тие успејаа во голем степен да го пренесат Духот на Старците. Но, макар што воопшто не ги осудувам, ми се чини,дека и тоа беше само еден матен одраз. Тие пренесоа повеќе отколку јас, но и тоа "повеќе" се шпкажа на малку. Преподобен Макариј Велики веле: "Јас не сум монах, само сум видел монаси", иако и самиот беше ѕвезда на небото на Тиваида. Што да кажеме ние? На наши очи си заминаа последните духоносни Старци. Тоа веќе не е оскудност, туку катастрофа. Старците личеа на земни ангели. Својство на ангелите е - смирение. Ангелот е невидлив за овој свет. Само оној кој имал духовни очи можел да ја види вистински нивната величина и убавина. Само после нивното заминување во вечноста разбрав што можев да имам и што сум изгубил. Трагизмот на положбата на современото монаштво е во тоа дека тоа практично нема наставници, кои во текот на својот живот би се занимавале со извршување на Исусовата молитва и очистување на срцето. Но имаше и момент на трагизам и во животот на последните Старци: тие не наоѓаа искрени ученици и послушници, такви кои ќе можат да ги заменат, да го примат нивниот опит ида станат наследници на нивниот Благослов. И тие Старци се чувствуваа сами - не во смисла на сфаќање на тој збор: нивната душа секогаш беше со Бога, - но се чувствуваа сами, како престарен цар кој не може да си најде преемник и не гледа рака, способна да го држи неговиот скиптар. Околу Старците имаше народ. Но тие мораа да разговараат со луѓето низ нивниот детски јазик, а најскриеното не можеа да го предадат. Древните Отци како да продолжуваат да живеат во своите ученици, а тие Старци го носеа богатството, кое го стекнаа, со себе в гроб, давајќи им на луѓето само еден мал дел, зашто тие не можеа повеќе да носат. Да можев тогаш да ја прозрам во тие Старци таа духовна сила, способна да му даде сила на моето срце и да ме преобрази, тогаш, веројатно, би гледал на нив како бедник на богат, би се трудел да ги слушам, како пратеници Божји, да им служам, како на свои господари; би го фаќал во лет секој нивни збор, како што во древни времиња луѓето фаќале златнимонети, кои во толпата ги фрлал царот. Нивните зборови ми се чинеа многу прости. И тие заминаа од овој свет, оставајќи во мојата душа само жал за моето слепило. Но не; ниги оставија, и мене и на светот, тие луѓе своите имиња и гробови. Можеби, преку молитва кон нив или молитва за нив јас невидливо ќе се сретнам со нив, и тие без збор ќе ми го кажат она што не ги прашав при сребрата. Или ќе ме потсетат за тоа што сум го слушнал, но не сум му обрнал, кутриот, внимание и сум го заборавил. Како што вели Ездра, самата земја се умори од времето и нашите гревови, и децата ќе се раѓаат послаби и покржлави од своите татковци (види Езд. 5, 52-53). Символички тоа значи дека луѓето не ќе можат да ја достигнат таа духовна височина која ја достигнаа претходните подвижници, ќе оскудне Духот на благочестието, тие ќе раѓаат и ќе растат во атмосфера отруена од грев. И навистина: сега веќе нема такви Старци како порано; тие заминаа, оставајќи зад себе неисполнива празнина, што зјапи. Завршија времињата на прогони, манастирите почнаа да се обновуваат, се појави ново поколение монаси, среде нив многумина кои искрено веруваат, добри и предадени на Црквата луѓе. Но кога при Зоровавел, жителите на Ерусалим, што се вратија од ропство, изградиле нов храм, и народот ликувал, неколкумина старци, кои го имале во детството видено Храмот Соломонов, плачеле и од радост - дека се подига светилиште, и од тага - дека убавината на претходниот храм веќе нема да се повтори. Светот брзо се менува. Две поколенија поминаа пред мои очи, и повторно сакам да ги повторам зборовите на Св.Макариј Велики: "Јас не сум монах, но видов монаси" И за тоа му благодарам на Бога. Во споредба со Старците што не напуштија, дури и најдобрите од монасите на нашето време се како јаглен, што тлее во пепелта. Сепак, тие јаглења се уште зрачат топлина, и ако не се оган што силно гори, околу нив сеуште може да не се умре од духовно студенило. Во споредба со поранешните Старци, сегашните отци се слични на матна светлина, но и при нејзиното треперење можат да се разликуваат контурите на предметите, може да се разликува патот од зараснатите џбунови и ровови. Затоа современите монаси што тагуваат дека веќе нема Старци, треба да знаат: како и ние, тие не би можеле да го примат духот на поранешните отци; но дека ги почитуваат оние што се наоѓаат близу нив. Денешните наставници ја немаат силата на оние кои заминаа. Духот на светот во голем степен тежи над нив, но и во нивна близина може да има спасение. Кога ќе заминат и тие, во светот ќе стане уште потемно и постудено, и многумина со тага ќе речат по нив: "Зошто, зошто не зедовме макар и од тие трошки што ги имаа!.."

нека е Честит духовниот и националниот празник Свети Климент Охридски
и по неговите Молитви да им подаде Господ трпение и смирение во овој краток живот на оние кои бараат застапништво од Светителот пред Христа

...

дали некој знае каде може да се најдат реплики од охридската резба на Светиот Словенски Архиепископ чинам прв е кај Словените бидејќи Свети Кирил и Методиј се Рамноапостоли Словенски без царски указ за епископи, иако и Седмочислениците како нивни ученици и наследници меѓу кои Свети Климент е поставен како прв меѓу еднаквите се воедно и самите Словенски Рамноапостоли




http://ortos.wordpress.com/2008/12/07/свети-климент-охридски/
Се искажуваат претпоставки дека Климент ги придружувал Кирил и Методиј во нивната мисија во Хазарија

Свети Климет Охридски е најистакнат ученик на творците на словенската писменост, светите браќа Кирил и Методиј, и најверен продолжувач на нивното дело. Ги придружувал дваесетина години во просветителската мисија за одбрана на словенскиот јазик во Велика Моравија. Не помалку значајна е и неговата преведувачка дејност. На Св. Кирил и Методиј им помагал во преведувањето на потребната литература за црковната богослужба, а самиот го превел целиот Цветен триод. Во младоста отпатувал на Исток, каде што се запознава со верата во Христос. Учители му се самите апостоли. Не се знае каде е точно роден, нема податоци за семејството и потеклото, освен дека бил закопан на 27 јули 916 година во манастирот на Плаошник во Охрид, што тој сам го изградил и го посветил на св. Пантелејмон. Кога манастирот бил претворен во џамија, моштите му биле пренесени во црквата Св. Богородица Перивлепта, која оттогаш е нарекувана со неговото име. Моштите му се повторно вратени во август 2002 година по обновата и осветувањето на неговиот манастир. Се претпоставува дека починал на 70-80 години и дека е роден околу 30-40 години на 9 век. Според професорот Ратомир Гроздановски, неговото значење е големо за цела Европа. -Свети Климент Охридски е не само просветител, туку и голем духовник, голем книжевник, голем црковен пастир. Неговото учење, неговата просвета, неговиот книжевен опус е распространет не само во Македонија, туку и низ цела Европа. И навистина, личности од таков карактер и од такво величие, ги заслужува целиот свет, ги заслужуваат повеќе народи, а не само еден народ“, вели универзитетскиот професор Гроздановски. Свети Климент Охридски, меѓудругото, е основач на првиот универзиет во Европа и коректор на првата македонска азбука – Глаголицата, која ја нарекол Кирилица. http://denesen.mk/web/?p=315634

Edited by Max - 08-Dec-2014 at 12:10

прв пат во манастиров в Зрзе имав отидено со екипа апла туристички летото '97 чинам, но и манастирот немаше монаси, а единствено дедо Иљо беше ко доманикин таму, но повеќе ко чувар на традицијата кој потем доведе еден чоек мислам од Ниш изгледа се викаше Мино ил така нешто, нејсе, имавме прилика тогаш и коритото од кладенецот да го зашалуваме, а тек годиње подоцна го направија ко што е сега иако и тогаш беше тоа камената одаја, битно од таа година ето ко архи-турист месец дена имав прилика да видам што е тоа манастир и поднаучам по нешто и за градителската и за црковната традиција, иако поминаа приличнo години од тогаш додека и да се приучам, но сега е нај'склет бидејки нема ништо полошо на овој свет од полуписмен чоек кој мисли дека со својта просечност може да префрли умно и тро потака... туку тогаш пред да стигнеме до манастирот барајки го патот наидовме на едно девојче и ни вели 'само следете го патот со белите камчиња' за жал истиот денес е асфалтиран за што повеќе туристи да можат да се прошетаат иако ко што може да видите по мене туристите далеку знаат да стигнат и без никаква особена подготовка единствено што треба е ЉУБОВ - Љиљаков Убав Бран Од Виножито ( онака ко за почеток или мисија прва






Edited by Max - 18-May-2021 at 18:50